Γιατί κηδεύουμε την Παιδεία στην Ελλάδα και την ανασταίνουμε στη Γκάνα;

Πριν από πολλά χρόνια, το 2011, τότε που το «παλιό» blog μου «Με Άλλα Μάτια» βάδιζε αργά και αβέβαια , στα πρώτα του βήματα ενός καινούργιου κόσμου στην ανθρώπινη επικοινωνία – στη συνέχεια κινήθηκε με αστραπιαίες ταχύτητες- είχα γράψει για μια θαυμάσια πρωτοβουλία των εθελοντών της Action Aid Hellas. Οι υπέροχοι αυτοί άνθρωποι είχαν θεμελιώσει ένα σχολείο στη …Γκάνα.

Δυστυχώς η είδηση αυτή είχε περάσει «στα ψιλά» . Ουδείς άλλος είχε γράψει για το θέμα. Έμεινα μόνος μου, με την αποκλειστικότητα και τη διασπορά της είδησης στους λίγους αναγνώστες μου και με τις ευχαριστίες της Action Aid τότε. Αστεία πράγματα! Οι εθελοντές της Action Aid ευχαριστούσαν ΕΜΕΝΑ για τη μικρή αυτή δημοσιότητα στο τεράστιο έργο τους ενώ θα έπρεπε να τους ευχαριστούσαμε ΕΚΕΙΝΟΥΣ όλοι εμείς.

Τώρα, επτά χρόνια μετά και καθώς οι εθελοντές της «Action Aid Hellas » έχουν γίνει πιο γνωστοί παντού για το έργο τους, ξαναθυμάμαι εκείνο το κείμενο, προβληματισμένος για την κατάσταση στην Παιδεία ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και παραθέτω μερικά σημεία του με το σχολιασμό ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο». Εκτός κι αν…

Έγραφα μεταξύ άλλων : «Στη Γκάνα , περίπου 60 άτομα όλων των ηλικιών , διαφόρων επαγγελμάτων , διαφορετικών πεποιθήσεων και ποικίλων κινήτρων , εργάστηκαν συστηματικά υπό αντίξοες συνθήκες και με δικά τους έξοδα εξασφάλισαν έναν αξιοπρεπή , όσο γίνεται , χώρο , για να στεγάζονται δεκάδες παιδιά για λίγο, στα διαλείμματά τους και να ξεφεύγουν από την εξαθλίωση στην οποία ζούσαν.

Υποτυπώδης τροφή- και αυτή περιστασιακά- πρωτόγονες συνθήκες διαβίωσης που σφραγίζουν ένα δυσοίωνο μέλλον , αρρώστιες που κάπου στη Δύση τις χαρακτηρίζουν «τριτοκοσμικές» και όμως ακόμα και σήμερα χαράζουν σε δεκάδες παιδικά πρόσωπα πρόωρες ημερομηνίες λήξης στη ζωή τους , πολλές άλλες σκέψεις και άλλες τόσες συγκρίσεις , που «σε κάνουν να εκτιμάς τη πατρίδα σου , να βλέπεις την Ελλάδα ως Παράδεισο » , όπως μου είπε σήμερα μία φίλη -μέλος της αποστολής…..

Και αν 60 Ελληνίδες και Έλληνες δείχνουν να αγαπούν την Ελλάδα λίγο παραπάνω από όσο χθές , βάλτε με το νου σας πόσους συγγενείς , φίλους , συναδέλφους , γείτονες , συμμαθητές , συνεργάτες και γνωστούς τους «έσπρωξαν» με τις περιγραφές τους να «εκτιμούν τη πατρίδα» πλέον λίγο παραπάνω ! Λίγες λέξεις , μερικές εικόνες και κανα δυό φωτογραφίες στα κλεφτά , 60 παραστάσεις ζωής από τη Γκάνα ήρθαν μονομιάς για να ντοπάρουν την ελληνική ψυχή χιλιάδων , τη δική μας ψυχή !

Νοιώθω κι εγώ πλέον πως είμαστε έτοιμοι σχεδόν όλοι , και σε λίγο όλοι , να παίξουμε μπάλα με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος και να το πάρουμε το παιχνίδι ! Πάμε για τη νίκη , γιατί όλοι μαζί μπορούμε, έστω και δίχως coach , χωρίς προπονήσεις , ακόμα και με ….αμφιλεγόμενη διαιτησία . Γιατί λοιπόν να αφήνουμε λίγους , κυριολεκτικά και μεταφορικά κάποιους λίγους , αυτούς που δεν μπορούν να συνεννοηθούν , που δεν μπορούν να κανονίσουν να εργαστούν , που σπέρνουν χάος για να θερίσουν χάλια , να θέλουν να μας πάρουν το μάτς στα χαρτιά ; Γιατί ενώ «το ‘χουμε», τους αφήνουμε να προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν χρειάζεται να κατέβουμε ούτε στο γήπεδο ; Αυτό δεν το θέλει ούτε ο Θεός …