Έχουμε μεγάλη δύναμη. Κι όχι μόνον αδυναμίες

Τα άτομα με αναπηρία αποτελούν σήμερα περίπου το 10% του πληθυσμού στην Ελλάδα. Σκεφτείτε: Είναι πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες. Ας πούμε, Αν ψήφιζαν οι μισοί ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΟΜΜΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, τότε το Κόμμα αυτό θα έβγαινε ΤΡΙΤΟ και θα εξέλεγε περίπου 30 βουλευτές. Και δεν λέω να φτιάξουμε ένα Κόμμα Αναπήρων για να μπούμε στη Βουλή. Αλλά μετράω τη δύναμη που υποκρύπτεται και ίσως κανείς δεν την έχει υπολογίσει.

Στην πράξη, το να είσαι άτομο με αναπηρία σημαίνει ότι συνυπάρχεις με τον ρατσισμό και με συμπεριφορές που καλλιεργούν διακρίσεις.

Από τις πρώτες μας μέρες, στην εκπαίδευση, με τον θεσμό της πρώιμης παρέμβασης -δηλαδή της ψυχολογικής και πρακτικής υποστήριξης του παιδιού με αναπηρία από 0-5 ετών και της οικογένειάς του- να είναι ανύπαρκτος, αλλά και με μόνο δύο στους δέκα μαθητές με αναπηρία μετά να εντάσσονται στην εκπαιδευτική διαδικασία, τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους.

Και όλα αυτά διότι ο κρατικός σχεδιασμός και η προνοιακή πολιτική δεν αφορούν όλους, δε διαμορφώνονται βάσει των ξεχωριστών αναγκών κάθε μαθητή, φοιτητή, εργαζόμενου ή απλά Πολίτη, αλλά ευκαιριακά και συνήθως σε διάρκεια μιας εκλογικής θητείας και είναι πανθομολογούμενο πως στοχευμένη κοινωνική δράση δε μπορεί να υπάρξει αν δε διατεθούν χρήματα. Κι αν δεν κατανοήσουμε όλοι τη δύναμή μας. Κι όχι τις αδυναμίες μας.

Το μη προσβάσιμο σχολικό και πανεπιστημιακό περιβάλλον, η οπωσδήποτε ανεπαρκής χρηματοδότηση των ειδικών εκπαιδευτικών μονάδων και η ελλιπής στελέχωση τους με το απαιτούμενο εξειδικευμένο προσωπικό, η ανύπαρκτη νομοθετική πρόνοια για τους φοιτητές με αναπηρία έως και σήμερα και τα ανολοκλήρωτα αποσπασματικά βήματα σε υποδομές και παροχή ειδικού υλικοτεχνικού εξοπλισμού, οδηγούν τον νέο με αναπηρία μειονεκτικά στην είσοδο της αγοράς εργασίας . Και εκεί, η ίση μεταχείριση και η ισότιμη συμμετοχή γενικότερα σε κάθε δραστηριότητα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής του τόπου, αποτελούν ακόμη και εν έτει 2018 μύθους της πρακτικής και αντικείμενα ατέρμονων και αναποτελεσματικών θεωρητικών συζητήσεων.

Και όλα αυτά ενώ η τεχνολογία σήμερα συνεχώς εξελίσσεται και ήδη είναι ένα ευεργετικό πολυεργαλείο στη διάθεση των ΑμεΑ…

«Βλέπω» τον ρατσισμό καθημερινά γύρω μου με πολλά πρόσωπα. Ο όγκος της πρακτικά κατά πολύ ανούσιας επιμορφωτικής ύλης στα 12 χρόνια της υποχρεωτικής α-βάθμιας και β-βάθμιας εκπαίδευσης δεν αφήνει χώρο στο ωρολόγιο καθημερινό πρόγραμμα των μαθητών για μαθήματα που θα προάγουν την Κοινωνική Μόρφωση όπως π.χ. γνωριμία με τον χώρο της αναπηρίας μέσα από το σχολείο με μόνο στόχο την ευαισθητοποίηση και όχι το «Άριστα» στον έλεγχο. Ο ατομικισμός, ο αγώνας για τη βολή και την επιβίωση-επικράτηση στον κοινωνικό νόμο της ζούγκλας, έχουν αφαιμάξει τον ανθρωπισμό, την κοινωνική αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό, ποτίζοντας τους με ιδιοτελή κίνητρα, καχυποψία, κοστολόγια και ανταλλάγματα. Κάποιοι ανάπηροι χρησιμοποιούν την αναπηρία τους ως όχημα για το εύκολο μεροκάματο και την ελιτιστική επιβίωση επαιτώντας και όχι απαιτώντας για τα δικαιώματα τους, τσουβαλιάζοντας έτσι το ήθος και τις αξίες των περισσότερων που ανήκουμε στην πλειοψηφία των οπαδών της Αξιοπρέπειας όποιο και αν είναι το τίμημα. Όλα αυτά είναι ρατσισμός και οδηγούν σε ακατάλληλα προς χρήση πεζοδρόμια, σε κατειλημμένες ράμπες και γεμάτους εμπόδια οδηγούς όδευσης τυφλών, σε δυσεύρετους χώρους άθλησης αναπήρων, σε χώρους εστίασης, διασκέδασης και ψυχαγωγίας όπου δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα και έτσι αποκλείονται επισκέπτες με αναπηρία, σε δημόσιες υπηρεσίες όπου η πρόσβαση και η ανθρωποκεντρική εξυπηρέτηση είναι ανύπαρκτες ανακηρύσσοντας έτσι τους αναπήρους σε πολίτες β κατηγορίας…

Μαγική συνταγή που θα μας φέρει αβίαστα στην ιδανική κοινωνία του ομαδικού πνεύματος, της ισοτιμίας και του σεβασμού στη διαφορετικότητα δεν υπάρχει. Κάθε λύση ενός κοινωνικού προβλήματος απαιτεί και τη δική μας θετική σκέψη και δράση. Κάθε αλλαγή νοοτροπίας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και τον δικό μας τρόπο αντίληψης και θεώρησης των πραγμάτων.

Κάνοντας πάντα και μια δεύτερη σκέψη, βάζοντας τον εαυτό μας και στη θέση του άλλου αναλογιζόμενοι και το δικό μας μερίδιο ευθύνης, προσπαθώντας να καταλάβουμε πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μια δική μας θετική πρωτοβουλία, μόνο τότε θα πετύχουμε και στην πράξη τη μετάβαση από το ατομικό Εγώ στο κοινωνικό Εμείς και τότε, σίγουρα, το μαγικό ραβδί θα βρίσκεται στα δικά μας τα χέρια, στα χέρια όλων μας…