Παναθηναϊκός : Το γάλα χύθηκε. Αλλά ΜΠΟΡΕΙ να μαζευτεί.

Η πολύ γνωστή Αγγλική , Βικτωριανής περιόδου, παροιμία που έχει μεταφραστεί σε πενήντα γλώσσες και διαδοθεί σ΄ όλο τον κόσμο «Μην κλαίς πάνω απ΄ το χυμένο γάλα» ταιριάζει πολύ σ’ όλα αυτά τα «τρελά» που συμβαίνουν με τον Παναθηναϊκό, την «ομάδα της Αθήνας» . Κι αν τη χρησιμοποιώ για να γράψω δυο κουβέντες για τις τόσο κακές εξελίξεις που με πονάνε κι εμένα όπως και εκατοντάδες χιλιάδες φιλάθλους και οπαδούς είναι όχι για να πιστοποιήσω ότι το γάλα χύθηκε και δεν μαζεύεται αλλά για να προβληματιστώ κι εγώ και να προβληματιστούμε όλοι μαζί 1. Για το ποιος το’ χυσε το γάλα και 2. Γιατί να μην κλαίμε όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματική τραγωδία.

Να κλαίμε. Κι ας χύθηκε το γάλα. Κι ας μην μπορούμε να το μαζέψουμε. Να κλαίμε. Γιατί το γάλα που χύθηκε δεν ήταν «όποιο κι όποιο» γάλα. Ήταν ένα ξεχωριστό γάλα, ένα κομμάτι της ιστορίας της Αθήνας και του Ελληνικού ποδοσφαίρου . Και πρέπει να κλαίμε. Γιατί με μια σειρά «ενεργειών», μια σειρά πράξεων ή παραλείψεων κοντεύει να καταστραφεί ένα κομμάτι ιστορίας.

Γράφω χρησιμοποιώντας τη λέξη «κοντεύει» για να μην συμφωνήσω κι εγώ ότι πράγματι το γάλα δεν μαζεύεται πια γιατί τότε, φέξε μου και γλίστρησα. Γιατί ακόμα και τώρα, μ όλα αυτά που έχουν συμβεί και τις επαπειλούμενες συνέπειες , το γάλα ΜΠΟΡΕΙ να μαζευτεί.

Το μάζεψε η ΑΕΚ. Το μάζεψε η Λάρισα. Το μαζεύουν ο Άρης και ο ΟΦΗ. Το μάζεψε η Μίλαν. Το μάζεψαν η Μαρσέιγ και η Γιουβέντους. Το παλεύει ο Ηρακλής. Μαζεύεται το γάλα. Αλλά χρειάζονται – ΑΝ συμβεί ο υποβιβασμός- ψυχραιμία, σκληρή προσπάθεια, εμπνευσμένοι άνθρωποι, τύχη, θαρραλέοι ποδοσφαιριστές, γενναία απόφαση. Και οπαδοί που θα σταθούν ΔΙΠΛΑ στην ομάδα. Υπάρχουν, μπορεί να υπάρξουν, αναζητούνται, το σκέπτονται αυτοί οι άνθρωποι για τον Παναθηναϊκό εάν τελικά υποβιβαστεί; Γιατί έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ομάδες που υποβιβάζονται υποφέρουν, ντροπιάζονται, «ξεθωριάζουν» αλλά η …κατραπακιά τους κάνει καλό. Περισσότερο καλό από ένα «σώσιμο» της τελευταίας στιγμής που δεν αποκλείεται να διαιωνίσει μια «στραβή κατάσταση».

Δεν θέλω να κάνω ποδοσφαιρική ανάλυση γιατί γνωρίζετε τη στάση μου να μη θέλω να «το παίζω» ειδικός εκεί που δεν είμαι. Ξέρω τι εξελίσσεται μέσα στον ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο και τη Σούπερ Λιγκ με την αλλαγή του κανονισμού για τον υποβιβασμό των ομάδων που δεν θα πάρουν άδεια αλλά και σε σχέση με τους τελευταίους τρεις βαθμούς που αφαιρέθηκαν από τον Παναθηναϊκό για το θέμα Βέμερ. Ξέρω τις πιθανότητες, ξέρω τις «κινήσεις», ξέρω τις συμμαχίες, ξέρω και τα χρέη, ξέρω και τις άλλες, ενδεχόμενες προσφυγές.

Ξέρω όμως πάνω απ΄ όλα τι σημαίνει ελληνικό ποδόσφαιρο χωρίς Παναθηναϊκό. Όπως ήξερα τι σήμαινε ελληνικό πρωτάθλημα χωρίς την ΑΕΚ. Αλλά η ΑΕΚ ΣΗΜΕΡΑ, μετά την περιπέτειά της, μετά την «εξορία» της, μετά την υποβάθμισή της παίρνει το πρωτάθλημα. Τι να πω; Ότι ο υποβιβασμός της έκανε καλό; Θα ήταν ατυχές. Αλλά οι ομάδες δεν καταστρέφονται όταν υποβιβάζονται. Καταστρέφονται όταν χάνουν το δρόμο τους. Όταν χάνουν τους ανθρώπους τους. Όταν χάνουν τους οπαδούς, τους φιλάθλους τους.

Έζησα το ποδόσφαιρο χωρίς την ΑΕΚ. Δεν θέλω να ζήσω το ποδόσφαιρο χωρίς Παναθηναϊκό. Με πονάει η σκέψη. Δεν θα ήθελα να ζήσω το ποδόσφαιρο χωρίς τον ΠΑΟΚ, τον Άρη, τον Πανιώνιο. Και δεν είμαι εγώ αυτός που θα αναλάβει το έργο του να ξανακάνει το «Απόστολος Νικολαΐδης» να ξαναζήσει στιγμές δόξας και μεγαλείου.