Καλλιτέχνης: «Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας».

Μεγάλο πράγμα να είσαι ένας καλλιτέχνης.

Ένας τραγουδιστής, ένας ηθοποιός, ένας συνθέτης, ένας σκηνοθέτης. Έχεις δόξα, έχεις αναγνωρισιμότητα, έχεις θαυμαστές που σε αποθεώνουν, βγάζεις πολλά λεφτά, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, να πάς όπου θέλεις, να εμφανιστείς όπου αποφασίσεις, να κάνεις συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, τηλεοπτικά σήριαλ, το έργο σου να αναγνωρίζεται απ΄ όλους.  Κι αν τύχει και «πέσει» καμιά πανδημία, είσαι μια χαρά. Τρως απ΄ τα έτοιμα, μένεις στη σπιταρώνα σου σαν άρχοντας, ρίχνεις και καμιά βουτιά στην πισίνα σου (θερμαινόμενη ή όχι) και περιμένεις να περάσει το κακό και να ξαναβγείς για να δρέψεις νέες δάφνες.

Όχι βέβαια ένας «οποιοσδήποτε» τραγουδιστής, ένας «οποιοσδήποτε» ηθοποιός, ένας  «οποιοσδήποτε» συνθέτης. Ένας σπουδαίος, επώνυμος, απόλυτα επιτυχημένος καλλιτέχνης, μια «φίρμα».

Κι αν δεν δουλέψεις ένα-δυο μήνες, τι έγινε;

Και τα λέω αυτά έχοντας στο μυαλό μου όλες τις γκρίνιες για το 800άρι, το «επίδομα» που έδωσε η Πολιτεία. Και τα σχόλια και τα δημοσιεύματα και το σούσουρο. Και το θόρυβο για την «κινητή συναυλία» της Πρωτοψάλτη και τις αντιδράσεις του Κραουνάκη και τους προβληματισμούς για το πότε θα επιτραπούν οι συναυλίες και πότε θα ανοίξουν τα θέατρα (μικρά και μεγάλα) και οι μουσικές σκηνές και τα τόσα που ήταν άγνωστα και έγιναν γνωστά τον τελευταίο καιρό.

Αποφάσισα λοιπόν να γίνω  -ας πούμε- ο Χρήστος Δάντης  για μια μέρα και να κάνω μια μεγάλη συναυλία.

Τώρα που ανοίγει και το Ηρώδειο, να κάνω μια δική μου παραγωγή, προσκαλώντας κι άλλους διάσημους τραγουδιστές και τραγουδίστριες και να την ονομάσω «Το παλιό μου παλτό». Το αποφάσισα.

Πού θα την κάνω; Πρόβλημα. Πρέπει κάποιος να κάνει την έρευνα και τις επαφές, να βρει ημερομηνίες και να ξεκινήσει τη διαφήμιση. Και φτάνει ένας; Αποκλείεται. Χρειάζονται τρεις  η και τέσσερις άνθρωποι με γνώσεις και επαφές μόνο για να βρεθεί ο τόπος και η ημερομηνία κι άλλοι 3-4 για να «προωθήσουν» το γεγονός. Τι γεγονός θα είναι;  Θέλει ιδέα, σκέψη και οργάνωση με μολύβι και χαρτί. Άρα θα χρειαστώ  και έναν οργανωτή με τους δυο-τρεις συνεργάτες του για να φτιάξουν – σε συνεργασία μ’ εμένα- το πλάνο της εκδήλωσης κι άλλοι δυο-τρεις για να προτείνουν καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουν και ν αρχίσουν τις επαφές.

Εντάξει αυτό. Γίνεται. Ποιος θα αναλάβει να «πληρώσει»;

Εγώ μόνος μου δεν «βγαίνω». Χρειάζονται σπόνσορες. Χορηγοί. Μόλις φτιάξουμε το πρόγραμμα, θα πρέπει κάποιοι να πάνε να το «πουλήσουν» σε κάποια τράπεζα, κάποιο  Ίδρυμα, κάποια μεγάλη εταιρεία που θα αναλάβει το βασικό κόστος. Ποιοι θα το κάνουν αυτό;  Θα βρω τρεις-τέσσερις που υπάρχουν στην αγορά. Και πόσο θα είναι το κόστος; Άρα χρειάζονται και οικονομικοί σύμβουλοι που θα «βγάλουν» το κόστος, υπολογίζοντας όλα τα επιμέρους στοιχεία.

Αλλά εντάξει, προχωράει κι αυτό. Ήδη έχω  είκοσι άμεσους συνεργάτες. Έχω αφήσει «κενό» το περιεχόμενο. Χρειάζομαι ένα μαέστρο που σε συνεργασία μ εμένα θα φτιάξει περιεχόμενο προτείνοντας ονόματα άλλων καλλιτεχνών που θα εμφανιστούν. Δύσκολο αυτό. Γιατί ο καθένας θα έχει τις δικές του απαιτήσεις. Ο μαέστρος δεν επαρκεί. Χρειάζεται και Καλλιτεχνικός Διευθυντής. Και ένας σκηνοθέτης που θα τα «δέσει» όλα μαζί. Ο μαέστρος θα βρει τους μουσικούς. Ποιους και πόσους; Θα επιλέξει τους βασικούς (έξι-εφτά στα σίγουρα) και μετά, όταν οριστικοποιηθούν και οι άλλοι τραγουδιστές θα μπουν άλλοι πεντέξη.

Στο μεταξύ , ο διευθυντής  Παραγωγής (ον ξέχασα αυτόν) θα πρέπει να μεριμνήσει για να νοικιάσει  τα φώτα και τον ήχο, στοιχεία απολύτως απαραίτητα και ακριβά. Βέβαια  τα φώτα χρειάζονται και χειριστές και κονσόλες ρυθμίσεων και ο ήχος χρειάζεται  ηχολήπτες, διάφορες κονσόλες και μικρόφωνα.

Στο τέλος της ημέρας είμαι αφάνταστα κουρασμένος, ανήσυχος, αγχωμένος αλλά σίγουρος ότι «Το παλιό μου παλτό» θα σκίσει.

Στην πορεία της προετοιμασίας θα χρειαστούν κι άλλοι άνθρωποι, διαφημιστές, φωτογράφοι, μακετίστες, ένας παρουσιαστής και δυο-τρία παιδιά που θα ετοιμάσουν τη λίστα των προσκεκλημένων που θα κάθονται μπροστά. Επίσημοι, διάσημοι, συνάδελφοι, κοσμικοί, τηλεοπτικές περσόνες…… STOP.  Όλα θα πάνε καλά- εκτός κι αν ρίξει καμιά βροχή, κάτι που συνηθίζεται τον Ιούνιο.

Αλλά αξίζουν όλα τον κόπο. Γιατί ενώ θα τελειώνει αυτή η φρικτή περίοδος της αρρώστιας, των θανάτων, του αποκλεισμού, της καραντίνας, της ανεργίας, της  απόγνωσης,  μια και μόνη συναυλία θα έχει «δώσει» δουλειά σε τουλάχιστον πενήντα επαγγελματίες  (και τις οικογένειές τους) που δυό-δυόμιση μήνες  δεν έκαναν ούτε ένα μεροκάματο. Δέκα συναυλίες, σε 500. Πέντε-δέκα θεατρικές παραστάσεις σε μεγάλους χώρους , σε άλλους εκατό. Άλλα δέκα θέατρα, το Δελφινάριο, το Μπάντμιντον κι άλλα παρόμοια , σε άλλους 500. Γιατί πέντε διάσημοι τραγουδιστές, πέντε σπουδαίοι συνθέτες, δέκα «φιρμάτοι» ηθοποιοί με τους θιάσους τους  έχουν πολύ μεγάλη δύναμη. Και δεν «βγάζουν» μόνο τα δικά τους είκοσι «μεροκάματα». Βγάζουν τα μεροκάματα χιλιάδων ανθρώπων. Και μας ομορφαίνουν το καλοκαίρι μας . Είναι ο «Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας».