Κάπου υπάρχει ευθύνη, κάπου έχουμε πέσει έξω. Κανέναν δε βολεύει η Χρυσή Αυγή.

Όλη αυτή η ιστορία με το βουλευτή Μπαρμπαρούση της Χρυσής Αυγής με τη συμπεριφορά και τις παραινέσεις του μέσα στο Κοινοβούλιο και στη συνέχεια, την απόδρασή του και τη μυθιστορηματική καταδίωξή του – πρωτοφανές γεγονός στα Κοινοβουλευτικά μας χρονικά- για να …γλυτώσει προφανώς το αυτόφωρο σε μια επιχείρηση που θύμιζε ταινία του Τζέισον Στέιθαμ και μάλιστα με το αυτοκίνητο που του έχει χορηγήσει ο Ελληνικός λαός για να κάνει τη δουλειά του, εμφανίζεται να ξεφεύγει από την κοινή λογική. Αλλά δεν είναι έτσι. Ήταν αναμενόμενη, είτε απ΄ αυτόν είτε από άλλον συνάδελφό του στο ίδιο κόμμα. Και το ζήτημα ήταν απλώς το ΠΟΤΕ θα «έσκαγε» κάτι τέτοιο.

Ο κύριος Μπαρμπαρούσης, όπως όλοι πλέον ξέρετε, μιλώντας στη Βουλή, κάλεσε τις Ένοπλες Δυνάμεις να επέμβουν συλλαμβάνοντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και άλλους πολιτικούς και να «πέσουν κεφάλια στις Πρέσπες».

Ζήτησε εν ολίγοις στρατιωτικό πραξικόπημα, φυλάκιση της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και…. εκτελέσεις. Στη συνέχεια – και ενώ το κόμμα του προσπαθούσε, μάλλον εξ ανάγκης, να «μπαλώσει» κάπως τα πράγματα, τον διέγραφε και αποκήρυττε την ενέργειά του- αυτός χρησιμοποιώντας το βουλευτικό αυτοκίνητό του, προσπάθησε – και πέτυχε- να διαφύγει από την καταδίωξη της αστυνομίας και να κρυφτεί κάπου στα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας ενώ η αστυνομία τον έψαχνε μέχρι και σε …στάνες με πρόβατα.

Δεν ξέρω και δεν μ ενδιαφέρει καθόλου η μελλοντική εξέλιξη της Υπόθεσης Μπαρμπαρούση, μ’ ενδιαφέρει όμως ο τόπος μου, η χώρα μου, η πόλη μου, η ιστορία μας, η κοινωνία μας, οι θεσμοί και ο πολιτισμός μας. Και όλα αυτά, ανεξάρτητα από πολιτικές διαφορές απόψεων, θέσεων και γνώμης για όσα γίνονται, κινδύνευαν και κινδυνεύουν. Και δεν είναι δυνατόν να εφησυχάζουμε σκεπτόμενοι ότι «άσε… .μια μειοψηφία είναι… μη δίνετε σημασία… κάποια στιγμή θα εκτονωθούν» όπως κάνουμε τόσα χρόνια, προκαλώντας μάλιστα και καυστικά σχόλια του τύπου «έμ βέβαια…. Τους βολεύει η Χρυσή Αυγή».

Κανέναν δεν «βολεύει» η Χρυσή Αυγή, ούτε ο Μπαρμπαρούσης. Βεβαίως και υπάρχει ένα ποσοστό ψηφοφόρων που τούς έβαλε στη Βουλή και στο «κάδρο» των πολιτικών εξελίξεων. Και εκεί βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα, το μεγάλο ερωτηματικό: Πόσοι είναι πραγματικά αυτοί οι Έλληνες που πιστεύουν αυτά που πραγματικά πίστευε η Χρυσή Αυγή όταν την έβαζαν στη Βουλή; Και πόσοι απ΄ αυτούς, σήμερα, διαπιστώνουν ότι έκαναν λάθος;

Αν είναι λίγοι και οι περισσότεροι παρασύρθηκαν από δυσαρέσκειες και πολιτικές διαφοροποιήσεις, χρειάζεται ένα πολύ καλοσχεδιασμένο πλάνο εξουδετέρωσής τους, νόμιμο, όχι βίαιο αλλά αποτελεσματικό.

Αν είναι πολλοί, χρειάζεται άλλο σχέδιο που να αντιμετωπίσει το «κακό», στη ρίζα του διαπιστώνοντας ΓΙΑΤΙ υπάρχουν ακόμα τόσοι πολλοί νεοέλληνες που θέλουν να βγουν τα «τάνκς στους δρόμους», ποιοι είναι οι λόγοι, που «πέσαμε έξω» τόσα χρόνια και ΑΥΤΟ να θεραπεύσουμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Κάπου έχουμε πέσει έξω. Κάπου έχουμε κάνει λάθος. Κάπου υπάρχει ευθύνη