Δεν θέλει πολύ χρόνο για να πεις αυτά που πρέπει

Είναι πλέον πραγματικό μαρτύριο να βρίσκεσαι καλεσμένος σε κάποιο «πάνελ» τηλεοπτικής εκπομπής , να έχεις προσκληθεί για κάποια ιδιότητα, δραστηριότητα ή γνώση σου και να αγωνίζεσαι να αποδείξεις το αυτονόητο: Ότι είσαι κι εσύ εκεί.

Ο ένας ανταγωνίζεται τον άλλο σε ένταση φωνής και τάση  διακοπής, οι άλλοι διαμαρτύρονται ότι δεν τους δόθηκε χρόνος ή ότι ο χρόνος ήταν πολύ λίγος και τελικά κερδισμένος βγαίνει αυτός που φωνάζει δυνατότερα, διακόπτει συχνότερα, δέχεται επικρίσεις και απαντά προσβλητικά…

Έτσι, το να βρεθείς καλεσμένος σε μια – μέχρι και  «πρωτοποριακή» θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω- τηλεοπτική εκπομπή, τύπου «μίνιμαλ», χωρίς  φαντασμαγορικά σκηνικά, χωρίς πλούτο εντυπώσεων, φώτα, ανθρώπους που τρέχουν εδώ κι εκεί και δημιουργούν την εντύπωση ότι  θα γίνει κάτι σπουδαίο ( το οποίο σχεδόν ποτέ δεν γίνεται αφού κανείς δεν προλαβαίνει να μιλήσει καν κι αν μάλιστα είναι χαμηλών τόνων, «πάει άκλαφτος») είναι πρωτόγνωρη και ουσιαστική εμπειρία. Έστω κι αν η εκπομπή «βγαίνει» σε ένα «μικρό» κανάλι και έχει διάρκεια μόλις μισής ώρας.

Εγώ πήγα καλεσμένος του Δημήτρη Κωνσταντάρα  στην εκπομπή του Μάνου Αντώναρου face2face(book),στο Alert και ενώ η θεματολογία των δυο συνεργαζόμενων δημοσιογράφων και στενών φίλων δεν αφήνει τίποτε από την ουσιαστική επικαιρότητα απέξω, μου δόθηκε άπλετος χρόνος να αναπτύξω όσα ήθελα και μάλιστα με διάλογο.  Δεν ξέρω πόσοι μπορεί να την είδαν αλλά όσοι την είδαν – και πρόκειται να τη δουν τις επόμενες μέρες αφού οι εκπομπές του Αντώναρου «ανεβαίνουν» διαδικτυακά και στο youtube και στο δικό του κανάλι στο facebook- είναι βέβαιον  ότι αποκόμισαν ή θα αποκομίσουν την ενημέρωση που εγώ θα ήθελα και πίστευα ότι θα έπρεπε να τους προσφέρω.

Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να πεις αυτά που πρέπει και θέλεις χωρίς να κουράσεις και να εκνευρίσεις τον ακροατή σου. Τρόπος  χρειάζεται. Και τον τρόπο τον έχει βρει ο Μάνος Αντώναρος στο face2facebook.  Και τώρα που μού μπήκε κι εμένα  η σκέψη; Τι λέτε να κάνουμε;