Ήμουν μέρος ενός πειράματος. Εγώ… πέτυχα.

Από την ομιλία του Βαγγέλη Αυγουλά στο 1^ο Διαδραστικό Συνέδριο

Το 1ο Διαδραστικό Συνέδριο με τίτλο “Προωθώντας την Αποδοχή της Διαφορετικότητας στα Σχολεία”, έγινε την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018, σε ένα κατάμεστο από κόσμο Ζάππειο Μέγαρο. Στηρίχθηκε στη σημασία και στο ρόλο του σχολείου ως δυναμικού μοχλού δημοκρατικής συνείδησης & απαραίτητου θεσμού κοινωνικοποίησης των νέων και σηματοδότησε την έναρξη ενός κύκλου εργασιών που θα εστιάσει στην ανάδειξη της σημασίας εφαρμογής & καθιέρωσης νέων εκπαιδευτικών εργαλείων.

Το Συνέδριο διοργανώθηκε από το  «Ίδρυμα Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη» και τον «Σ.Κ.Ε.Π.-Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους»  υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλου.

Ένα ξεχωριστό κομμάτι του ήταν όταν έξι νέοι με αναπηρία που με το παράδειγμα τους αποδεικνύουν ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, μίλησαν με χιούμορ και θάρρος για τη δική τους αλήθεια. Ανάμεσά τους, ο δικηγόρος και Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης Ευάγγελος Αυγουλάς.

Τα κυριότερα σημεία της ομιλίας του:

«Πριν 30 χρόνια γεννήθηκα τυφλός. Θυμάμαι ήθελα να πάω σχολείο γιατί κι άλλα παιδιά στην ηλικία μου πήγαιναν κι έτσι βρέθηκα γρήγορα στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ), στο ειδικό Δημοτικό σχολείο τυφλών που έκανα την Α’ Δημοτικού με άλλους δυο τυφλούς συμμαθητές. Γενικά τα τμήματα και στις υπόλοιπες τάξεις είχαν περιορισμένο αριθμό μαθητών, με ένα μεγάλο γήπεδο, προαύλιο, γυμναστήριο και πολλές δραστηριότητες, αλλά με λίγους μαθητές. Επομένως και ακόμη πιο λίγες ευκαιρίες για φίλους… Έβγαινα απογεύματα στην γειτονιά μου στο Ίλιον, εκεί ήμασταν ευτυχώς περισσότεροι.

Προέκυψε ένα δάσκαλος ειδικής εκπαίδευσης, ο Αλέξης Γκλίνος, που ανακοίνωσε πως θα μας έπαιρνε εμάς τους τρεις της πρώτης δημοτικού και θα μας πήγαινε σε ένα άλλο σχολείο, γενικό, με άλλους 23 που έβλεπαν. Εμάς δεν μας ένοιαζε. Απλά θα συνεχίζαμε το σχολείο.  Στη Β’ Δημοτικού,  μάθαμε ότι στο ειδικό Δημοτικό τυφλών είχε γίνει φασαρία. Πολλοί γονείς τυφλών παιδιών τσακωθήκαν με τους δικούς μας : «Γιατί τα δικά σας παιδιά και όχι τα δικά μας;». Το σχολείο δεν πήρε θέση και έτσι παραμείναμε εκεί και κάναμε ένταξη στην Γ’ Δημοτικού. Όλα πήγαιναν καλά, εγώ όμως έμενα στο Ίλιον και ένας άλλος συμμαθητής μου στο Μενίδι. Πολλά πέρα- δώθε που καλύπτονταν μεν από το κράτος αλλά ας σκεφτεί κανείς την ταλαιπωρία μας μέχρι να πάμε και να γυρίσουμε το απόγευμα σπίτι.

Ξεκίνησαν και οι προσκλήσεις για τα παιδικά πάρτι των συμμαθητών μου που ήταν πολλοί. Είχαμε συχνά γενέθλια αν προσθέσετε και άλλα 25 παιδιά στο διπλανό τμήμα και σκεφτείτε ότι  για τους γονείς μου ήταν κάθε φορά ολόκληρο ταξίδι για να πάνε από το Ίλιον, για παράδειγμα στην Καστέλα. Με πήγαιναν, όμως, με αφήναν 3-4 ώρες στο πάρτι, περιπλανιόντουσαν στον Πειραιά και μετά γυρνούσαμε μαζί. Ήταν δύσκολο αλλά η  ένταξη αυτό σημαίνει: κοινωνικοποίηση!

Εγώ δεν έκανα δικά μου πάρτι γενεθλίων. Φοβόμουν ότι δεν θα έρθει κανείς. Στην έκτη δημοτικού που τελικά έκανα, ήρθε  τουλάχιστον το 85% των καλεσμένων και για αυτό δεν ξαναέκανα πάρτι, γιατί έγινε χαμός στο σπίτι. Σχεδόν ….. έβριζε η μητέρα μου που καθάριζε για μέρες, όλα ήταν άνω κάτω. Ναι, και οι γονείς των ανάπηρων παιδιών μαλώνουν τα παιδιά τους το ίδιο…

Στα θρανία, επειδή η μηχανή braille και τα βιβλία μας πιάνουν πολύ χώρο, θα έπρεπε να καθόμαστε μόνοι. Έτσι κολλούσαμε δυο θρανία αντικριστά και οι μαθητές κάθονταν σε τετράδες. Οπότε το τυφλό παιδί δεν ήταν μόνο αλλά σε τριάδα, με δυο συμμαθητές απέναντι. Ήμασταν πάντα παρέα, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον. Φτάσαμε να τσακώνονται ποιος θα πρωτοσυνοδεύσει εμάς τους τυφλούς στις δραστηριότητες, βάλαμε σακούλα στην μπάλα για να την ακούμε και να παίζουμε ποδόσφαιρο μαζί. Κάναμε και γυμναστική. Σε άλλα σχολεία τα παιδιά με αναπηρία έπαιρναν απαλλαγή αλλά εμάς μας ζόρισαν και έτσι πλέον έχω την σιλουέτα που βλέπετε

Τα Χανιά και το σχήμα τους τα έμαθα αγγίζοντας στην Γεωγραφία έναν ανάγλυφο χάρτη. Το μάθημα το κάναμε όλοι μαζί αλλά εμείς είχαμε ανάγλυφο χάρτη και ανάγλυφα βιβλία. Πάντα με 2 δάσκαλους, την δασκάλα του τμήματος και τον δάσκαλο της ειδικής εκπαίδευσης. Θυμάμαι κάποια στιγμή που είχε έρθει η τηλεόραση να καλύψει το πρόγραμμα αυτό, ένας  από τους βλέποντες  συμμαθητές είπε πως χαίρεται πολύ που έχει δυο δάσκαλους γιατί του θυμίζει την οικογένεια του. Αργότερα, από αυτό κατάλαβα ότι αυτό το πρόγραμμα είχε πετύχει για όλους.

Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο το πρόγραμμα αυτό δεν συνεχιζόταν. Και δεν είχα την δυνατότητα να έχω δάσκαλο ειδικής εκπαίδευσης τότε. Τώρα υπάρχει παράλληλη στήριξη, τότε στην Β/θμια δεν την δικαιούμασταν. Το τότε ήταν το 2000… παίρναμε προς διοργάνωση τους Ολυμπιακούς αλλά τα παιδιά με αναπηρία δεν μπορούσαν να πάνε στο σχολείο της γειτονιάς τους. Πήγα στο Γυμνάσιο της γειτονιάς μου, είχα δυσκολίες, κάποιοι καθηγητές έλεγαν «δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε, δεν ξέρουμε πως». Ο πατέρας μου, ηλεκτρολόγος ο άνθρωπος, επέμεινε να πάω στο γυμνάσιο της περιοχής «κι ας μάθει όσα γράμματα ξέρω εγώ, αρκεί να νιώθει ότι ζει μια φυσιολογική ζωή».

Πήγα, δεν είχα κανέναν φίλο στο γυμνάσιο, ήμουν ένα καινούριο παιδί στο Ίλιον. Πήγαινα με laptop, με πρόγραμμα που ότι δείχνει η οθόνη μου το διάβαζε, εκτύπωνα εργασίες γιατί οι καθηγητές μου δεν ήξεραν braille. Σιγά σιγά έκανα φίλους, μπορεί να μην είχα στην αρχή αλλά ήξερα πώς να τους κάνω. Ήξερα και αλλά πράγματα χάρη στη Νίκη, ήταν η πρώτη κοπέλα που είχα στο δημοτικό, εκείνη έβλεπε. Με είχαν πιάσει και ανησυχίες τότε και ρωτούσα τον πατέρα μου πως μπορώ να την κρατήσω με κομπλιμέντα αφού άρεσε και σε έναν άλλον  που έβλεπε και εκείνος της έλεγε «τι ωραία που είσαι σήμερα» και το εννοούσε. Βρήκα τον τρόπο.

Πήρα απολυτήριο στο Λύκειο και μπήκα στην Νομική που ήθελα. Πρόσφατα, έκλεισα προσωρινά και τον δεκαετή κύκλο μου ως αιρετός στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών. Εν τέλει, κάπου στα 18 μου έμαθα ότι ήμουν μέρος ενός μεγάλου εκπαιδευτικού πειράματος. Το πείραμα δεν ξέρω αν πέτυχε… εγώ μάλλον ναι.