Γράφω και μιλάω για τη Λέρο και λυπάμαι τον εαυτό μου που το κάνω

Όλοι ήξεραν και κανείς δεν μιλούσε. Τα παιδιά ντρεπόντουσαν, η μάνα φοβόταν, οι γείτονες γύριζαν το κεφάλι από την άλλη μεριά …κανείς δεν ήξερε τι γινόταν. Όλοι ήξεραν απλώς ότι ….στο σπίτι στη Λέρο, έπεφτε άγριο ξύλο. Τίποτε άλλο. Τελικά, οι  δυο «γονείς»  κρίθηκαν  προφυλακιστέοι  με ομόφωνη απόφαση της τακτικής Ανακρίτριας Κω και του Εισαγγελέως Πλημμελειοδικών Κω.

Τα γράφω και τρέμω. Στον πολιτισμένο μας κόσμο;  Στην Ελλάδα του Πνεύματος και της Κουλτούρας και της Φιλοσοφίας και της Ιστορίας; Στη σημερινή κοινωνία;  Ναι. Ακριβώς.  Πραγματική τραγωδία. Όχι όσα φρικτά γίνονταν επί χρόνια στο κολαστήριο της Λέρου. Αλλά ότι ΓΙΝΟΝΤΑΝ. Και κανείς, χρόνια ολόκληρα, δεν  ήξερε, δεν έβλεπε, δεν άκουγε ΤΙΠΟΤΑ. Ακόμα και τώρα, ο μεγάλος γιός που  «έσπασε» στην τηλεόραση, δεν «ήξερε» τι γινόταν στ αδέλφια του. Θυμάται μόνο ότι ο ίδιος έτρωγε αλύπητο ξύλο. Δεν θέλει να πει. Δεν μπορεί. Φοβάται; Ντρέπεται; Καταλαβαίνει;

Προσέξτε: Ο 52χρονος και η 47χρονη κατηγορούνται  για αποπλάνηση παιδιού «κατά μόνας και κατά συναυτουργία, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, για απλή συνέργεια κατ’ εξακολούθηση στην πράξη αυτή, τελεσθείσα με παράλειψη από υπαίτιο που είχε ιδιαίτερη νομική υποχρέωση, για κατάχρηση σε ασέλγεια με ανήλικο κατά μονάς και κατά συναυτουργία, άπαξ και κατ’ εξακολούθηση, για απλή συνέργεια στην πράξη αυτή, για ασέλγεια μεταξύ συγγενών κατά μόνας και κατά συναυτουργία, κατά συρροή, άπαξ και κατ’ εξακολούθηση και για απλή συνέργεια στην πράξη αυτή». Δηλαδή τι άλλο έπρεπε να κάνουν;

Θεέ μου συγχώρησέ με αλλά πρέπει να τα γράψω. Οι γονείς, φέρονται να παραδέχτηκαν ότι βίαζαν τα παιδιά τους και μάλιστα, φέρονται να είπαν ότι το απολάμβαναν κιόλας! Ανάμεσα στα τέσσερα παιδιά τους, είναι και ένα με νοητική υστέρηση, το οποίο σύμφωνα με καταγγελίες, έσπαγαν στο ξύλο. Από τα πιο ανατριχιαστικά σημεία της περιγραφής των γονέων, είναι το σημείο που αναφέρθηκε, σύμφωνα με πληροφορίες, ότι σταματούσαν τους βιασμούς μόνο όταν τα παιδιά άρχιζαν να κλαίνε ενώ κάποιες φορές, οι γονείς χρησιμοποιούσαμε και διάφορα αντικείμενα…

Και θέλω να ολοκληρώσω τις σκέψεις κου αυτή την ώρα, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή, 1η Ιουνίου, σε μια στιγμή που το μυαλό μου έχει γίνει κυριολεκτικά «σούπα» από τις πληροφορίες, τον όγκο και τη διαφορετικότητα σε φήμες, δηλώσεις, «αναλύσεις», ισχυρισμούς, αποκαλύψεις, σοβαρές εξελίξεις και ανόητη παραδημοσιογραφία για μιαν απίστευτη ιστορία: Την ιστορία που εξελίχθηκε στη Λέρο, έγινε πρώτο θέμα με την πρώτη της μορφή, παρέμεινε πρώτο θέμα με τη δεύτερη και μένει πρώτο και με την Τρίτη.  Πέμπτη βράδυ λοιπόν και  «την παραδειγματική τιμωρία των εμπλεκομένων σε περιπτώσεις κακοποίησης παιδιών και την διαρκή στήριξη των κακοποιημένων παιδιών» που  ζήτησε ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής με αφορμή την φρικιαστική ιστορία της Λέρου. Και δήλωσε : ««Τα παιδιά, ως μια μεγάλη ευάλωτη κοινωνική ομάδα τα δικαιώματα της οποίας συχνά πλήττονται, αξιώνουν τον ίδιο σεβασμό και προστασία των δικαιωμάτων τους, επιζητούν τη διαφύλαξη και προαγωγή των ελευθεριών τους, την προάσπιση των δυνατοτήτων τους χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς. Η οικογένεια και η Πολιτεία οφείλουν να μεριμνούν για τα Δικαιώματα του παιδιού με γνώμονα πάντοτε το βέλτιστο συμφέρον τους»

Μιλώντας στην τηλεόραση,  ο μεγαλύτερος γιος αποκαλύπτει τα όσα έζησε στα χέρια των γονιών του στο σπίτι του στη Λέρο.

«Το περισσότερο ξύλο το έτρωγα εγώ και ο αδερφός μου με την νοητική υστέρηση. Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι αυστηρότητα. Με χτυπούσε μπροστά στους φίλους μου και με τραβούσε για να πάω σπίτι. Τα τελευταία χρόνια σταμάτησε να με χτυπάει γιατί τον είχαν προειδοποιήσει άνθρωποι ότι θα τον πάνε στην αστυνομία…», είπε και συμπλήρωσε ότι  «στο σπίτι κουμάντο έκανε μόνο πατέρας μου. Μέχρι τα 23 με χτυπούσε. Μου είχε ανοίξει το κεφάλι με σίδερο» . Ο 27χρονος περιγράφει τη μητέρα του ως ένα πρόσωπο φοβισμένο και αποκαλύπτει πως πριν μερικά χρόνια είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας . «Μια ζωή φοβισμένη και στενοχωρημένη. Μόνο έκλαιγε. Ό,τι και να έγινε με την μητέρα μου, αυτός την είχε βάλει. Η μητέρα μου δε φταίει».

Και στο τέλος λέει τις δυο μεγάλες αλήθειες : « Η μητέρα μου φταίει μόνο για το ότι ήξερε και δε μιλούσε». Και μετά,  υποστηρίζει πως δεν γνώριζε τίποτα για τη σεξουαλική κακοποίηση και τα όσα περνούσαν τα αδέλφια του».

Για την αδελφή του λέει: ««Δεν ήξερε πού να μιλήσει το παιδί. Ντρεπόταν».

Ξέρετε κάτι; Νομίζω ότι ακόμα δεν έχουμε μάθει ούτε τα μισά. Συγχωρέστε μου άλλη μιαν επίκληση : «Θεέ μου, δώσε μου κουράγιο να μάθω όλη την αλήθεια, θάρρος και αποφασιστικότητα για να προσπαθήσω να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο και τύχη για να βρω κατάλληλους συμπαραστάτες».