Σ’ένα πολιτικό σύστημα όπου το φαινόμενο των αναπήρων-Μαϊντανών έχει γίνει της μόδας, βλέπουμε, δηλαδή, κάθε φορά εν όψει εκλογών άτομα με αναπηρία να φιγουράρουν σε πολλούς εκλογικούς συνδυασμούς όλων των κομμάτων ανά την Ελλάδα, ζητώντας με την παρουσία τους να εξαργυρώσουν τον οίκτο που προκαλούν με την ψήφο μας, πρέπει, νομίζω, να προβληθεί και η άλλη πλευρά: Στην πλειοψηφία τους τα μέλη του αναπηρικού κινήματος, να είστε σίγουροι πως δε θα δεχόμασταν ποτέ να γίνουμε απλά ένα αιχμηρό βέλος στην επικοινωνιακή φαρέτρα κανενός, γιατί, χωρίς δεύτερη σκέψη, έχουμε «χτίσει» την ύπαρξη μας στο τρίπτυχο «ισότητα-συμμετοχή-σεβασμός» και «κοιτάμε» μπροστά! Έχουμε μάθει να κερδίζουμε τον σεβασμό του άλλου για τα προτερήματα μας και όχι να τον απαιτούμε-επαιτούμε κάνοντας σημαία ένα επιφανειακό μας ελάττωμα.

Δυστυχώς και σε αυτές τις εκλογές, υπάρχουν ανάμεσα στους αξιόλογους υποψήφιους συναδέλφους και αυτοί που με τις εμφανίσεις τους, τις δηλώσεις τους, τις απόψεις τους μας γεμίζουν ντροπή. Γιατί όμως να ψηφήσετε κάποιον που σας έχει πείσει πέρα ως πέρα ότι είναι Ανάπηρος με όλη τη σημασία της λέξης; Για μένα κάθε τέτοια ψήφος, είναι ένα ακόμη εμπόδιο στο καλύτερο μέλλον που όλοι θέλουμε για τον κόσμο, τη χώρα μας, εμάς, τα παιδιά μας! Ως άτομα με αναπηρία, βεβαίως και έχουμε προβλήματα, πολλά και σε κάθε τομέα της καθημερινής μας ζωής, δεν έχουμε μάθει όμως να τα αντιμετωπίζουμε μοιρολατρικά, έχουμε μάθει να προσπαθούμε, να αγωνιζόμαστε, να διεκδικούμε…

Στα 19 μου χρόνια, αριστούχος φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών και μέλος της Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, σας ζητώ να μην ψηφήσετε με ευαισθησία αλλά με υπευθυνότητα, να μας ακούσετε, να Νιώσετε ότι δεν έχουμε ανάγκη τη λύπηση και τότε, να ενώσετε τη φωνή σας μαζί μας για να το πούμε σε όλους.

[Δημοσιεύτηκε στον Τύπο – Σεπτέμβριος 2007]