Υπόθεση Αντωνοπούλου – Παπαδημητρίου: Δεν ήταν δύσκολο να το φανταστούν

Η υπόθεση της κυρίας Αντωνοπούλου και συνεπακόλουθα του κ. Παπαδημητρίου είναι μια εύκολη και ευεπίφορη περίπτωση για άσκηση αντι-κυβερνητικής πολιτικής , για «πολεμικά» σχόλια και για σφοδρές και απαξιωτικές επικρίσεις από πολλούς στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία της έντονης αντιπαλότητας και τις εκατέρωθεν καταγγελίες που κυριαρχούν στο προσκήνιο.

Δεν έχω φυσικά καμία πληροφορία «από μέσα», δεν ξέρω κάτι περισσότερο από το μέσο, πολιτικοποιημένο και ενδιαφερόμενο για τα τεκταινόμενα πολίτη ο οποίος ωστόσο έχει καταφέρει – ως σήμερα τουλάχιστον- να μη φανατιστεί και να μην παρασυρθεί μέχρι να καταφέρει να ακούσει προσεκτικά όλες τις πλευρές.

Κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Και το κάνουν δυσκολότερο πολλά ΜΜΕ που δεν δυσκολεύονται να «βγάλουν ένα τίτλο», άσχετο αν αύριο, είτε πρόκειται για τα περί του ονόματος της Μακεδονίας, της στάσης Ερντογάν στα Ελληνοτουρκικά, των εξελίξεων στην Κυπριακή ΑΟΖ, την υπόθεση της Novartis , είτε το «επιδοτούμενο» ενοίκιο κατοικίας βουλευτών ή υπουργών, θα αναγκαστούν να ανακρούσουν πρύμνα ΕΑΝ αποδειχτεί ότι οι τίτλοι τους απείχαν της πραγματικότητας. Και το έκαναν επίσης πιο δύσκολο για όλους εμάς, οι κ. κ. Σγουρίδης, Μάρδας και Φωτάκης που όπως παραδέχτηκαν δημόσια είχαν αιτηθεί και εν μέρει είχαν εισπράξει και αυτοί επιδοτούμενο ενοίκιο, ως εκ του νόμου δικαιούχοι υπουργοί.

Για όλα αυτά τα πολύ σημαντικά θέματα της πολιτικο – κοινωνικής μας πραγματικότητας προβληματίζομαι κι εγώ, προσπαθώ να ενημερωθώ όσο πληρέστερα γίνεται και να μην υποπέσω σε σφάλματα βιασύνης εφ όσον επέλεξα να δραστηριοποιούμαι σ΄ ένα χώρο της ευρύτερης έννοιας της πολιτικής. Προτιμώ να είμαι υπεύθυνος πολίτης παρά εισαγγελέας, ψύχραιμος μελετητής παρά ευχάριστος και η μικρή μου ηλικία μου το επιτρέπει ακόμα. Γίνομαι πλουσιότερος σε εμπειρίες παρά σε εφήμερες «φιλίες», επιλέγω την αντικειμενική θεώρηση από τον βιαστικό ενθουσιασμό και τη λογική από την παρόρμηση.

Έτσι λοιπόν , όσο κι αν αρκετά στοιχεία της υπόθεσης Αντωνοπούλου – Παπαδημητρίου προσφέρονται για βιαστικές καταδίκες, εστιάζω στο ότι η κυρία Ράνια Αντωνοπούλου θα έπρεπε ίσως – ηθικά- να αποποιηθεί του δικαιώματος επιδότησης ενοικίου δεδομένης της οικονομικής της άνεσης, όπως και οι υπόλοιποι υπουργοί. Ωστόσο με τη λογική αυτή, θα έπρεπε ίσως να αποποιηθεί και άλλων παροχών της θέσης που της προσφέρθηκε αλλά πάντως, δεν εισέπραττε αυτά που εκ του νόμου δικαιούτο ούτε παρανόμως, ούτε για παράνομο πλουτισμό. Ο δε κ. Παπαδημητρίου δεν παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για την απομάκρυνση της συζύγου του αλλά από ευθιξία.

Δεν τους δικαιώνω. Απλώς δικαιολογώ με επιχειρήματα τη συμπεριφορά τους. Εκεί ωστόσο που δεν βρίσκω καμία δικαιολογία είναι η έλλειψη πρόνοιας – παράλογη σε σχέση με την ηλικία και την εμπειρία και των δυό τους- και η επίδειξη μιας κοινωνικής «αφέλειας» απέναντι στο ότι θα έπρεπε το δίχως άλλο να έχουν σκεφτεί ότι η αποδοχή εκ μέρους δυο εύπορων ανθρώπων των οποίων η ζωή – μετά την υπουργοποίησή τους – θα καθίστατο διαφανής και γνωστή κάποιων «ευεργετημάτων» που σίγουρα δικαιούντο αλλά δεν είχαν ανάγκη, κάποια στιγμή θα θεωρείτο ασύμβατη και προκλητική. Θα τους χαρακτήριζε δυσμενώς. Θα αδυνάτιζε την όποια άλλη προσφορά τους. «Μεγάλα παιδιά» ήταν, δύσκολο θα ήταν να το καταλάβουν;

Δηλαδή, στο κάτω – κάτω της Γραφής, ας μην το είχαν πάρει αυτό το χιλιάρικο του ενοικίου βρε αδελφέ.

Επίσης, σύντροφοι, την ίδια στιγμή που με τις νέες νομοθετικές ρυθμίσεις για τα ΚΕΠΑ, σύμφωνα με καταγγελίες της ΕΣΑμεΑ, εκατοντάδες οικογένειες που έχουν μέλη τους με αυτισμό και νοητική αναπηρία, βρέθηκαν να χάνουν τις πενιχρές κοινωνικές παροχές που δικαιούνται εξ αιτίας της αύξησης των ποσοστών αναπηρίας που χρειάζονται για τη χορήγηση τους, ε τότε το νόμιμο και το ηθικό, μπορεί και να μην ταυτίζονται!