Κάθε χρόνο οι ίδιες διαπιστώσεις, οι ίδιες χιλιοειπωμένες αλήθειες

Ήταν την ημέρα του αγιασμού, η πρώτη μέρας του σχολείου για κάθε χρονιά, όταν ο διευθυντής του Ειδικού Λυκείου στο Ίλιον Τάσος Μερκούρης, χαρούμενος, συγκινημένος αλλά και προβληματισμένος υποδέχτηκε γονείς, μαθητές και μαθήτριες με κλασικό τρόπο και κλασικά λόγια:  «Γα το Σχολείο μας είναι μια χαρούμενη μέρα, χαρούμενη γιατί τα παιδιά σας και παιδιά μας βρίσκονται και πάλι σ’ αυτό το χώρο του Σχολείου. Φέτος έχουμε και καλωσορίζουμε πολλά καινούργια παιδιά στην προκαταρκτική τάξη του Γυμνασίου, πολλά παιδιά και στην προκαταρκτική του Λυκείου, που τα περισσότερα αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο».

Ακολούθησε η αναφορά της παρουσίας διαλεχτών, εκλεγμένων και μη καλεσμένων στον αγιασμό. Και μετά….. αλλά αυτό σας το αφήνω για το τέλος γιατί για αρχές, θέλω να πω τα «δικά»  μου που με δυσκολία τα κρατάω μέσα μου όπως ακριβώς φάνηκε ότι τα κρατούσε και ο κ. Μερκούρης.

 Λέω λοιπόν και λυπάμαι πάρα πολύ που μού δίνεται η κακή αυτή ευκαιρία να τα πω : Όταν στο κατώφλι του 2019 υπάρχουν μαθητές που θέλουν, αλλά δεν μπορούν να ενταχθούν στην εκπαιδευτική διαδικασία και σε αυτό φταίει η πολιτεία, τότε λυπάμαι αλλά η χώρα αυτή δεν ξέρω αν μπορεί να λέγεται πολιτισμένη και ευρωπαϊκή.

Εννοώ ότι σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και σήμερα οι μαθητές με αναπηρία δεν μπαίνουν στα σχολεία τους για τον αγιασμό με το πρώτο σχολικό κουδούνι όπως μπαίνουν οι υπόλοιποι συνομήλικοι συμμαθητές τους που δεν έχουν αναπηρία, γιατί πολλά παιδιά με αναπηρία αργούν να ξεκινήσουν τη σχολική τους χρόνια γιατί για παράδειγμα τους λείπουν καθηγητές ειδικής εκπαίδευσης, εξοπλισμός και λοιπά…. και λοιπά…..

Πρώτη μέρα και αγιασμός λοιπόν για το  Ειδικό Λύκειο Ιλίου και ο κ. Μερκούρης, μίλησε μέσα από την ψυχή του:

«Το Σχολείο είναι έτοιμο, οι εκπαιδευτικοί μας με τον ίδιο ζήλο, με το ίδιο μεράκι και με την ίδια αγάπη, θα συνεχίσουν και φέτος.

Είναι παρήγορο ότι τα σχολικά μας λεωφορεία, ιδιωτικά και κρατικά, είναι έτοιμα και επανδρωμένα ν’ αρχίσουν το έργο τους. Οι ελλείψεις, όμως, εκπαιδευτικών δεν έχουν ακόμη καλυφθεί στο σύνολό τους και περιμένομε να πληρωθούν προκειμένου να προχωρήσουμε σε ένα πλήρες σχολικό ωράριο.

Επί πλέον από το Λύκειο λείπουν συνάδελφοι με νευραλγικές ειδικότητες, όπως νοσηλευτής, ψυχολόγος και εργοθεραπευτής.

Θα επικεντρωθούμε, όμως, στη μεγάλη ανάγκη επαρκούς κάλυψης των παιδιών μας από το ειδικό βοηθητικό προσωπικό. Είναι πλεονασμός πλέον να αναφέρουμε τις ανάγκες των μαθητών με σοβαρές, σοβαρότατες κινητικές αναπηρίες. Δεν είναι δυνατόν να εκπαιδεύονται μαθητές με αυτές τις εξαιρετικές δυσκολίες, χωρίς να μπορούμε να τους καλύψουμε στοιχειώδεις και απαραίτητες ανάγκες κατά το χρόνο που θα είναι κοντά μας. Δεν είναι δυνατόν το Σχολείο να παρέχει τις απαιτούμενες εκπαιδευτικές παρεμβάσεις στα παιδιά χωρίς να μπορεί να τους εξασφαλίσει προσωπικό που θα καλύπτει με αξιοπρέπεια τις ανθρώπινες ανάγκες. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται ικανός αριθμός ειδικευμένων βοηθών, και ο αριθμός των 6 ατόμων που ζήτησε το Σχολείο είναι τελείως απαραίτητος. Τα 3 άτομα ΕΒΠ που στάλισαν για την φετινή χρονιά από τις αρμόδιες υπηρεσίες, είναι ανεπαρκής για τις ανάγκες των μαθητών μας. Αγαπητοί μου φίλοι και φίλες όταν το παιδί πεινάει, διψάει ή, το βασικότερο, θέλει να πάει τουαλέτα, δεν μπορεί να διδαχθεί.

Για πολλά χρόνια αυτή η κοινή διαπίστωση, αυτή η χιλιοειπωμένη αλήθεια, παραμένει ακόμη ανεκπλήρωτη στα γρανάζια συσκέψεων και προτεραιοτήτων. Όλες οι αιτιάσεις, όπως δύσκολα κοινωνικά και εθνικά προβλήματα, δύσκολες οικονομικές συγκυρίες που συνυπάρχουν, γίνονται απ’ όλους μας σεβαστές και ο καθένας από μας προσπαθεί και πέραν των καθηκόντων του, να καλύψει ανάγκες. Υπάρχουν, όμως, στη ζωή μας προτεραιότητες και οι προτεραιότητες στην προκειμένη περίπτωση είναι οι βασικές ανθρώπινες ανάγκες του ανάπηρου μαθητή.

Ένας άλλος τομέας που πρέπει να υπογραμμισθεί σ’ αυτήν τη συνάντηση είναι και η ανάγκη ολιγομελών Τμημάτων. Ολιγομελή Τμήματα που ο αριθμός των μελών τους όλο αυγαταίνει, ανεξάρτητα από τις εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών και τις γνωμοδοτήσεις αρμοδίων οργάνων. Τόσο η επιστημονική θέση των ειδικών, αλλά και η έκφραση της Πολιτείας μέσα από τα προηγούμενα νομοθετήματά της, αναγνώρισαν αυτή την ανάγκη. Ανάγκη η οποία δε μεταβάλλεται σε όποιες δυσμενείς συγκυρίες. Η κοινωνία μας σήμερα και η επίσημη θέση της Πολιτείας έχουν ως προτεραιότητα τον άνθρωπο και ιδιαίτερα το παιδί. Αυτή η θέση να παραμείνει, λοιπόν, με έμπρακτες λύσεις, τουλάχιστον στα δύο καυτά θέματα που έχουμε θίξει.

Το Σχολείο αυτό στα 40 περίπου χρόνια λειτουργίας του, έχει προσφέρει πολύ σημαντικές υπηρεσίες στην κοινωνία με την εκπαίδευση από ικανούς και γνώστες του αντικειμένου εκπαιδευτικούς εκατοντάδων μαθητών, που σήμερα πολλοί από αυτούς, είναι αποκατεστημένοι, με τη σύγχρονη ορολογία, στην οικογένειά τους, στην εργασία τους, στην κοινωνία. Έχει προσφέρει μεγάλη ανακούφιση στις οικογένειες με ανάπηρα παιδιά, ακόμη και με την έξοδο του παιδιού από το σπίτι στο Σχολείο, σκεφθείτε ότι σε πολλά παιδιά ήταν και είναι η μόνη τους έξοδος, αλλά και με την προσφορά των ειδικοτήτων ψυχολόγων, εργοθεραπευτών, κοινωνικών λειτουργών, νοσηλευτών, φυσιοθεραπευτών, για την αξιοποίηση των όποιων λειτουργικών και εκπαιδευτικών δυνατοτήτων του κάθε παιδιού.

Αγαπητοί φίλες και φίλοι, μαθητές και γονείς, ο αγώνας στο χώρο του Σχολείου και γενικότερα της αναπηρίας, είναι εσαεί. Ο στίβος είναι ανοιχτός και χωράει πολλούς.»

Τι άλλο να πω εγώ;