Η άγνωστη, ανθρώπινη πλευρά του Πασχάλη Τερζή!

 Κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή που έχω περάσει με τον Άνθρωπο Πασχάλη Τερζή, τα θυμάμαι ξανά και ξανά, τα απολαμβάνω χαμογελώντας και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που έχω βρεθεί κάποιες φορές κοντά σε αυτόν το δάσκαλο μετριοφροσύνης και ήθους και έχω πάρει απ’ αυτόν εφόδια ζωής.

Και αν γράφω τώρα αυτό το άρθρο, είναι γιατί ο Πασχάλης Τερζής μου λείπει σαν τραγουδιστής! Και εσάς, πολύ! Το ξέρω! Είμαι όμως ευλογημένος, γιατί ο Πασχάλης δε μου λείπει σαν άνθρωπος! Μου κάνει την τιμή και επικοινωνούμε συχνά, κατ’ ιδίαν. Και χαίρομαι γιατί είναι καλά, γερός και ευτυχισμένος κοντά στην οικογένεια του και στα 4 εγγόνια του! Τι και αν κάποια παπαγαλάκια των ΜΜΕ θέλουν να του συμβαίνουν κάθε τόσο τα μύρια όσα; Απαξιεί ακόμη και να τους διαψεύσει. Και καλά κάνει!

«Όταν δουλεύω δεν πίνω. Μεθάω από την αγάπη και τα χειροκροτήματα που εισπράττω από τον κόσμο. Όλα τα τραγούδια που λέω τα νιώθω και συχνά όταν τραγουδάω μου ανεβαίνουν λυγμοί», μου είχε πει τελειώνοντας μια από τις πρόβες του, πριν ξεκινήσει την περιοδεία του για περιορισμένες συναυλίες ανά την Ελλάδα το Καλοκαίρι του 2013.

Στην ερώτησή μου για την πιο επεισοδιακή του πρεμιέρα που θυμάται ποτέ, μου είχε αφηγηθεί: «Πριν πολλά χρόνια, κοντά στο ξεκίνημά μου, στη Θεσσαλονίκη, το πρωί της πρεμιέρας είχα πάει μια μεγάλη βόλτα με ένα άλογο που είχα. Μου αρέσουν πολύ τα άλογα… Στην επιστροφή το άλογο πάτησε απρόσεκτα μια χελώνα και με έριξε κάτω. Γέμισα αίματα και το βράδυ πήγα στην πρεμιέρα κατασημαδεμένος»!

Κάθε φορά που μιλά για τον πατέρα του, συγκινείται: «Ο πατέρας μου πέθανε το 1991. Είχε καρκίνο. Του έλεγα ότι θα τον πάω στην Αμερική να γίνει καλά και μου έλεγε «τι λες ρε χουβαρντά, δικά σου είναι τα χρόνια»; 

Δε μου είχε ζητήσει ποτέ ούτε ένα πακέτο τσιγάρα. Μόνο μια φορά, μου είχε ζητήσει ένα κάρο με ένα άσπρο άλογο! Το είχα πάρει θυμάμαι με παζάρια 500.000 δραχμές από έναν γαλατά και τότε ήταν η πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου να κλαίει από χαρά! 

«Το πιο σημαντικό πράγμα που έχεις πάνω σου ρε τραγουδιστή δεν είναι η φωνή σου, να το ξέρεις, είναι οι ρόζοι που έχεις στα χέρια σου», μου έλεγε και είχε δίκιο. Έχω δουλέψει πολύ στη ζωή μου. Δε φοβήθηκα ποτέ τη δουλειά. Κατάφερα να κάνω πρώτα στον πατέρα μου ένα σπίτι, μετά στην αδερφή μου και τέλος το δικό μου. «Θα πεθάνω σε δικό μου σπίτι» έλεγε ο πατέρας μου και εγώ ανατρίχιαζα», θυμάται ο κ. Τερζής.

«Από τότε που βγήκαν τα κινητά τηλέφωνα έχω φάει πολύ ξύλο», μου είχε πει ένα βράδυ στο καμαρίνι αστειευόμενος και μου εξήγησε: «Κάθε βράδυ δεκάδες αγαπημένοι φίλοι ανεβαίνουν στην πίστα και μου ζητούν να βγάλουμε μια φωτογραφία. Έπειτα καθένας τους φεύγοντας μου λέει «γεια σου ρε Πασχάλη» και με κερνάει και μια καρπαζιά με αγάπη στην πλάτη»!

«Δε θέλω να μου ξαναπείς «Είσαι Θεός» και άλλες τέτοιες υπερβολές», με μάλωσε ένα βράδυ μετά τις πρόβες. «Θέλω να συγκρίνομαι πάντα με το καλύτερο και να βελτιώνομαι. Όταν τραγουδάω τα δίνω όλα. Δε μπορείς να τραγουδάς λίγο. Ούτε έχω πει κάποιο βράδυ ότι απόψε πάω μόνο για το μεροκάματο. Εγώ κάθε φορά θέλω να τιμώ τον κόσμο δίνοντας τον καλύτερο μου εαυτό για κάθε δευτερόλεπτο, γιατί χάρη στην αγάπη και την υποστήριξη του κόσμου έγινα αυτός που είμαι». Και συμπλήρωσε: «Πρέπει να σταματάς όταν είσαι ψηλά, αλλιώς θα αρχίσεις να ξεφτιλίζεσαι και δε θα το πάρεις χαμπάρι»… «Πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου και τον κόσμο».

«Θυμάμαι έναν πρώην Υπουργό που είχε αποκαλέσει «ζουλού» όσους πάνε στα μπουζούκια και μετά αναγκάστηκε να ζητήσει δημόσια Συγγνώμη. Και καλά έκανε! Ρωτάει τι μπορεί να κρύβει μέσα του όλος αυτός ο κόσμος και πόσο καιρό κάνει να μαζέψει τα χρήματα για να μπορέσει να πάει μια βραδιά να ξεσπάσει και να διασκεδάσει στα μπουζούκια»; Μου διηγούνταν ένα βράδυ και μετά μας περιέγραψε πώς το Alter Hall στην Αγγλία έγινε “σκυλάδικο” με τα τραγούδια του σε μια επίσκεψη του!

Στην ερώτηση μου για τη συνέχεια στο λαϊκό τραγούδι, είχε απαντήσει τότε: «Δεν πιστεύω φυσικά πως είμαι ο τελευταίος λαϊκός τραγουδιστής. Και καλά λαϊκά τραγούδια γράφονται ακόμη και καλοί λαϊκοί τραγουδιστές υπάρχουν και μετά από μένα. Ας αναρωτηθούμε όμως μήπως τους ψάχνουμε σε λάθος χώρους ή με λάθος τρόπο, γι’ αυτό δεν τους βρίσκουμε εύκολα».

«Για να τραγουδήσεις λαϊκά τραγούδια με ψυχή, έπρεπε να έχεις περπατήσει ξυπόλητος, να έχεις κοιμηθεί νηστικός. Σήμερα κάποιοι νέοι που κυνηγούν το «σουξέ» δεν έχουν βιώματα να τραγουδήσουν και χρησιμοποιούν το τραγούδι για να βγάλουν λεφτά και να γίνουν φίρμες. Πρέπει όμως πάλι να αναδειχθούν μέσα από τον κόσμο νέοι που βάζουν καθημερινά καρδιά και ψυχή στο τραγούδι και ίσως δεν έχουν τις προσβάσεις άλλων για την «εύκολη» καταξίωση. Γιατί υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πολύ καλές φωνές και ταυτόχρονα καλοί χαρακτήρες», παρατηρεί.

Μια φορά που του είπα «Πασχάλη έχεις το λαό σου εσύ», με μάλωσε πάλι: «Είναι λάθος να λέει ένας τραγουδιστής «ο κόσμος μου». Ο κόσμος δεν ανήκει σε κανέναν. Είναι τέχνη να τραγουδάς καλά, μα είναι ακόμη μεγαλύτερη τέχνη να δίνεις στον άλλον ότι έχεις στην ψυχή σου. Ο κόσμος την καταλαβαίνει τη διαφορά, δεν τρώει παραμύθι»!

Για δεκαετίες ο Πασχάλης τερζής υπηρετεί με αγάπη και πάθος το Ελληνικό Λαϊκό τραγούδι, απλός, προσιτός και πάντα μακριά από την υπερβολική δημοσιότητα, με προτεραιότητα του την οικογένεια του και τρόπο ζωής του την ταπεινότητα και την αλληλεγγύη!

«Με 40 πυρετό και ένα αμάξι γεμάτο χαρτομάντιλα ποτισμένα στον ιδρώτα, έχει ταξιδέψει χιλιόμετρα και έχει δώσει αφιλοκερδώς συναυλία υπέρ των παιδιών», μου είχε διηγηθεί πέρυσι την ιστορία συγκινημένος ένας στενός του συνεργάτης.

Άλλο ένα δείγμα από το μεγαλείο ψυχής του Πασχάλη Τερζή: Η επίσκεψη του πριν λίγα χρόνια σε μικρά παιδιά που δίνουν τη μάχη τους με τον καρκίνο, στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού»: «Ένας μικρός επτά ετών, χωρίς μαλλιά και ταλαιπωρημένος από της χημειοθεραπείες, θυμόταν ένα προς ένα τα τραγούδια από τους δίσκους μου απ’ έξω και τα τραγουδούσε, μέχρι και με ποια σειρά ήταν αυτά ηχογραφημένα στο cd! Τον άκουγα συγκινημένος να μου λέει ότι ο πατέρας του στο σπίτι έπαιζε στην κιθάρα μόνο Τερζή και έτσι με έμαθε, ενώ στη γωνιά του δωματίου η μάνα του μικρού έκλαιγε. Και τότε συγκλονίστηκα γιατί ο πιτσιρικάς κοιτάζει τη μάνα του νευριασμένος και της λέει: «καλά σήμερα βρήκες να κλαις; Σήμερα είναι ο Τερζής εδώ, έχουμε πανηγύρι»…», μοιράζεται ο κ. Τερζής μαζί μας, με φωνή που σπάει από συγκίνηση.

Του αρέσει ο εαυτός του όπως είναι, αστειεύεται με τα κιλά του, αγαπά τη ζωή και τους συνανθρώπους του, έχει μάθει να βοηθάει γιατί έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στα δύσκολα: «Δε μπορεί εσύ να περνάς καλά και ο διπλανός σου να υποφέρει», λέει συνεχώς και κάθε τόσο προσφέρει δεκάδες χιλιάδες ευρώ στηρίζοντας νέα ζευγάρια να αρχίσουν τη ζωή τους, βοηθώντας μικρά παιδιά, γεμίζοντας τα καλάθια των κοινωνικών παντοπωλείων ανά τη Βόρεια Ελλάδα, ενισχύοντας ολόκληρες οικογένειες που το έχουν ανάγκη, όλα υπό έναν όρο: «Να μη μαθαίνει κανείς τίποτα», τους επιβάλλει ο κ. Τερζής.

Μια φορά, εκεί στην Πυλαία που τα λέγαμε, θυμήθηκε κάποια στιγμή ο Πασχάλης: «Για 18 χρόνια είχα ένα Όπελ Καντέτ και κυκλοφορούσα. Και όταν πήρα μια BMW ντρεπόμουν να έρθω στο χωριό μου»! Ναι, έχει περίσσευμα σεμνότητας να δώσει σε πολλούς πολιτικούς σήμερα, αλλά δεν του ζητάει κανείς!

Ακόμα θυμάμαι την 3η Δεκεμβρίου 2009, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, όταν είχα φορέσει μάσκα και είχα κλείσει τα μάτια στους Πασχάλη Τερζή, Δημήτρη Κωνσταντάρα και Χάρη Ασημακόπουλο και τους είχα πάει μια βόλτα με το λευκό μου μπαστούνι στα αφιλόξενα πεζοδρόμια της Αθήνας στην Πανεπιστημίου και τους γύρω δρόμους, για να στείλουμε έτσι όλοι μαζί το μήνυμα για «Ελεύθερα Πεζοδρόμια και Πρόσβαση Παντού Για Όλους Χωρίς Εμπόδια»!

Γελάω πολύ με τις πλάκες που μας εξιστορεί με το μικρό του εγγονό, τον Πασχάλη Τερζή τζούνιορ! 

«Πασχάλη όταν γίνεις 18 χρονών θα πάρω την ταυτότητα σου να δείχνω νεότερος, του λέω μια μέρα», μας αφηγείται ο τραγουδιστής και συνεχίζει γελώντας: «Και εγώ παππού θα πάρω το βιβλιάριο των καταθέσεων σου, μου απάντησε ο μικρός»!

Μια άλλη μέρα, παππούς και εγγονός έκαναν βόλτα, όταν ένας θαυμαστής χαιρετά τον τραγουδιστή: «Γεια σου Πασχάλη»! Τότε ο τραγουδιστής ρωτά τον εγγονό του κάνοντας πλάκα: «Καλά ρε Πασχάλη που σε ξέρει αυτός και σε χαιρετάει»; Και ο μικρός αφού το σκέφτεται λίγο του απαντά σαστισμένος: «Ξέρω κι εγώ ρε παππού, από το σχολείο μάλλον»!

Και που να δείτε, που να ακούσετε Πώς γλυκαίνει και αλλάζει η χρεία της φωνής του, πως φωτίζεται το πρόσωπο του, κάθε φορά που ο Πασχάλης τερζής αναφέρεται στο στήριγμα του όλα αυτά τα χρόνια, στην ακούραστη συνοδοιπόρο του στη ζωή και πολύ ουσιαστική συμπαραστάτρια του, στην γυναίκα του, στην «Κυρά-Μαίρη» όπως λέει ο ίδιος!

Που καταλήγω κλείνοντας αυτό το άρθρο; Στο ότι, ο Άνθρωπος Πασχάλης Τερζής, μάλλον δε χωρά σε μία μόνο ανθρώπινη καρδιά! Πόσο μάλλον δε χωρά σε ένα μόνο άρθρο!