«Δε θα κάνω έρωτα με μια κοπέλα που θα με δει ως μια καλή πράξη στα βράδια της»

Ανέτρεχα προ ημερών σε παλαιότερα κείμενα που με αφορούσαν, «χαζεύοντας» στην κυριολεξία το διάβα του χρόνου, τις αλλαγές, τις ομοιότητες, τις μετατροπές προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο και κυρίως την απραξία σε τεράστια ζητήματα της καθημερινότητας ενός ανάπηρου από τότε ως τώρα , προσπαθώντας να «χτίσω» μέσα μου μιαν άποψη για την ευρύτερη έννοια της λέξης «εξέλιξη».

Σταμάτησα και «κόλλησα» σε μια συνέντευξή μου του 2014, σ΄ ένα τοπικό περιοδικό free press της Δυτικής Αττικής και αναπολώντας εκείνες τις μέρες, πριν από κοντά τέσσερα χρόνια, τα τέσσερα ίσως πιο σημαντικά χρόνια της ενήλικης ζωής μου, προσπάθησα να ξαναθυμηθώ τον εαυτό μου τότε, αυτά που έλεγα, αυτά που πίστευα, αυτά που δεν δίσταζα να δημοσιοποιήσω.

Να ένα σημείο που το διάβασα 3-4 φορές :

«Η Ελληνική νομοθεσία έχει θεσμοθετήσει κάποια πρόνοια αλλά δυστυχώς μόνο μέχρι την εισαγωγή ενός τυφλού σε κάποια Ανώτατη/ Ανώτερη Σχολή. Συνεπώς, οι δυσκολίες είναι πολλές. Με την είσοδο ενός τυφλού σε κάποιο Ανώτατο Ίδρυμα, δεν υπάρχει καμία μέριμνα, καμία ρύθμιση. Όλα επαφίενται στην καλή πρόθεση και στην τύχη. Έτσι όλα είναι πιθανά αλλά μόνο εφ όσον υπάρχει τόλμη, θέληση έως και τσαμπουκάς από πλευράς του τυφλού σπουδαστή ή φοιτητή.

Ένα παράδειγμα: Για κάθε εξάμηνο έπαιρνα τα συγγράμματα σε «μορφή για βλέποντες» και μάλιστα τα έπαιρνα πολύ καθυστερημένα με συνέπεια να χρειάζεται κάποιο θαύμα …. κάποιο «μαγικό κόλπο » ώστε τα κείμενα της ύλης να μετατραπούν σε προσβάσιμα για τον μη βλέποντα , είτε σε ηλεκτρονική μορφή είτε ηχογραφημένα. Έχασα εξεταστικές επειδή δεν είχα τα βιβλία μου στην ώρα τους και όχι επειδή ήμουν αμελής φοιτητής. Κι αυτό με στενοχωρούσε. Ακόμα και τώρα, μου προκαλεί γέλιο το ότι η σελίδα του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας στον οποίο είμαι γραμμένος δεν είναι προσβάσιμη στους τυφλούς χρήστες του διαδικτύου. Οι δυσκολίες λοιπόν δε σταματούν ποτέ. Αλλά δεν πρέπει να σταματά και η ζωή».

Κι άλλο ένα :

«Ένας τυφλός μπορεί να ζήσει ανεξάρτητος σήμερα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν ωραιοποιώ την κατάσταση, υπάρχουν καθημερινές δυσκολίες που σε ταλαιπωρούν αλλά παράλληλα σε σκληραγωγούν και σε αναγκάζουν να γίνεις καλύτερος. Βοηθά πολύ να λάβει ένας τυφλός την ειδική εκπαίδευση από εξειδικευμένους επιστήμονες, μέσω της Σχολής Τυφλών Αθήνας ή Θεσσαλονίκης ή μέσω του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, στην Κινητικότητα, τον Προσανατολισμό και τις δεξιότητες καθημερινής διαβίωσης. Υπάρχει όμως σήμερα έλλειψη προσωπικού που φρενάρει πανελλαδικά την δυνατότητα αυτονόμησης του τυφλού. Και φυσικά, η ανασφάλεια, ο φόβος του οικογενειακού περιβάλλοντος και το «τι θα πει ο κόσμος» πρέπει να μην επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες , να μην κυριαρχήσουν στη ζωή ενός τυφλού που θέλει και μπορεί να ζει αυτόνομος.»

Κι ένα τελευταίο:

«Δεν κάνω φίλους επειδή με λυπούνται που δε βλέπω, ούτε θα κάνω έρωτα με μια κοπέλα που θα με δει ως μια καλή πράξη στα βράδια της. Απέναντι στους άλλους συστήνομαι όχι ως ανάπηρος, αλλά ως άνθρωπος με τα συν και τα πλην μου. Σε άλλους αρέσω σε άλλους δεν κάνω. Είναι θέμα χημείας. Έχω ισχυρές φιλίες στη ζωή μου, έχω ζήσει δυνατούς έρωτες και φυσικά έχω γευτεί και απογοητεύσεις.»

Κι αυτό το τελευταίο, συνεχίζει και σήμερα να με εκφράζει περισσότερο απ΄ όλα τα άλλα.