Περιγράφοντας μια διαδρομή.

Περιγράφοντας μια διαδρομή απ’το Ίλιον ως το Κέντρο της Αθήνας. Για μένα διαδρομή ρουτίνας μιας και την κάνω καθημερινά, αφού σπουδάζω στη Νομική Σχολή. Κινούμαι χρησιμοποιώντας το λευκό μπαστούνι που με βοηθά στον προσανατολισμό και στην αποφυγή των εμποδίων, όπως όλοι οι τυφλοί που έχουν εκπαιδευτεί σ’αυτό.

Με το λεωφορείο λοιπόν απ’το Ίλιον ως το μετρό, στο σταθμό του Αγίου Αντωνίου. Παρέα μας στα λεωφορεία σχεδόν πάντα ένα μικρό άγχος, μήπως ο οδηγός ξεχάσει να σου πει πότε έφτασες στη στάση που του είχες ζητήσει να κατέβεις και έτσι βγαίνεις εκτός προγράμματος!

Στο μετρό τα πράγματα για μας είναι εύκολα, αφού στο σύνολο του είναι ένα από τα πιο προσβάσιμα μέσα μεταφοράς στον κόσμο και οι περισσότεροι σταθμοί έχουν πλέον και οδηγούς όδευσης τυφλών, τις χαραγμένες δηλαδή γραμμές στις πλάκες που ακολουθώντας τις σε βοηθούν στον προσανατολισμό.

Στο σταθμό Πανεπιστήμιο, βγαίνοντας από την έξοδο «Ακαδημία» και θέλοντας να πάω αριστερά στην ευθεία της Νομικής Σχολής, συναντώ καθημερινά στον πεζόδρομο της Μασσαλίας τους πλανόδιους, που κάθονται παντού και άναρχα πουλώντας την πραμάτεια τους και αναγκάζομαι έτσι να κάνω συνεχώς ζιγκ-ζαγκ ώσπου να φτάσω να διασχίσω την Ακαδημίας. Στο δεύτερο μισό του δρόμου ξεκινά και οδηγός όδευσης τυφλών που σε οδηγεί ως το τέλος του, συνήθως όμως είναι και αυτός κατειλημμένος από μικροπωλητές, ενώ και να τον ακολουθήσεις σε οδηγεί ακριβώς επάνω σε ένα μανάβικο, οπότε λίγη είναι η χρησιμότητα του εξ κατασκευής. Το πρώτο μισό του οδηγού που θα ξεκινούσε μπροστά απ’τις κυλιόμενες σκάλες εξόδου του μετρό ξέχασαν να το κατασκευάσουν κατά τα έργα που γίνονταν στον πεζόδρομο πριν λίγους μήνες, ενώ και το υπάρχον κομμάτι δυστυχώς έχει τοποθετηθεί στραβά!

Η είσοδος στη Νομική Σχολή επί της οδού Μασσαλίας για τους τυφλούς φοιτητές είναι μάλλον απαγορευμένη, αφού ώσπου να φτάσεις εκεί πρέπει να περάσεις τα μες στη μέση του δρόμου φυτεμένα δέντρα και τα πρόσθετα παρτέρια, τα με προχειρότητα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τα αδέσποτα σκυλιά που «Εδρεύουν» στο σημείο, θεωρούν όμως τη χρήση του λευκού μπαστουνιού από εμάς κίνηση επίθεσης και επιτίθενται και αυτά!

Βαδίζω λοιπόν δεξιά και κατά μήκος της Ακαδημίας και στο στενό αλλά κατάλληλο για τους πεζούς πεζοδρόμιο, έχοντας πλέον μάθει σε ποια δύο-τρία σημεία πρέπει να προσέχω τα κλαδιά δέντρων που επικίνδυνα προεξέχουν στο ύψος του προσώπου, ως τη συμβολή της με την οδό Σίνα όπου κάνω αριστερά για να φτάσω στην πίσω είσοδο της Σχολής μου. Πρέπει όμως πρώτα να προσπεράσω το…Παρκινγκ που αυθαίρετα μετατρέπουν καθημερινά το πλατύ πλέον πεζοδρόμιο στην αρχή της οδού Σίνα μοτοσικλετιστές και, λίγο πιο κάτω, να θυμηθώ το πρόχειρα καλυμμένο φρεάτιο που υπάρχει. Οδηγοί όδευσης όπως και στη Μασσαλίας δεν υπάρχουν ούτε και επί της Σίνα, με εξαίρεση ένα προσφάτως τοποθετημένο κομμάτι πέντε περίπου μέτρων, που αρχίζει όμως και τελειώνει στο πουθενά και δε διακλαδίζεται ώστε να μας οδηγήσει στην είσοδο του Πανεπιστημίου.  

Σύντομη αλλά εξίσου δύσκολη είναι και η διαδρομή ως τις διδακτικές αίθουσες της οδού Ιπποκράτους που χρησιμοποιεί η Νομική Σχολή, αφού το δεξί κομμάτι του πεζοδρομίου της Ακαδημίας είναι στενό και καλυμμένο από δέντρα, στύλους, περίπτερα των οποίων τα εμπορεύματα π.χ εφημερίδες κρέμονται στον αέρα άρα πρέπει συνεχώς να σκύβουμε, παρκαρισμένα αυτοκίνητα και κατεστραμμένες πλάκες. Είμαι λοιπόν αναγκασμένος στην πράξη να περπατώ στο δρόμο ως τη Ρήγα Φεραίου, όπου η ηχητική σήμανση στο φανάρι για την πιο φιλική στους πεζούς Ιπποκράτους για να ακούμε πότε το φανάρι είναι πράσινο και να περνάμε με ασφάλεια είναι δύσχρηστη.

Η κατάσταση που αντιμετωπίζουν στις καθημερινές διαδρομές τους στην Αθήνα και σε άλλους δήμους της Αττικής όσοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα όρασης ή έχουν κινητική αναπηρία, οι μητέρες με τα καροτσάκια, αλλά και κάθε μια και καθένας από εσάς είναι παρόμοια με αυτή που περιγράφω πιο πάνω. Αναμφίβολα έχει βελτιωθεί μετά τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών αγώνων του 2004, χρειάζονται όμως να γίνουν πολλά περισσότερα βήματα για μια πόλη με προτεραιότητα στον άνθρωπο. Συστηματικές, εντατικές προσπάθειες για βελτίωση της καθημερινότητας κάθε πεζού από την πολιτεία, τους αρμόδιους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, τις διοικητικές αρχές, αλλά και από εμάς τους ίδιους. Μπορούμε, φτάνει να το θέλουμε! Απαιτώντας, διεκδικώντας, αλλά και βοηθώντας…