Μιλήσαμε με τον άνθρωπο που βλέπει τον κόσμο “Με Άλλα Μάτια”

«Κινούμαι σ’ έναν κόσμο που είναι φτιαγμένος για βλέποντες» . 

Στη ζωή μου υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς καν να τους γνωρίζω, τους χρωστάω ένα ευχαριστώ. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και η Σοφία Κουρτίδου. Πάνε αρκετοί μήνες που είδα ένα video της στο YouTube, στο οποίο μας σύστησε έναν άνθρωπο που επίσης δεν ήξερα, τον Βαγγέλη. Ένας πραγματικά αξιόλογος άνθρωπος – όπως συνειδητοποίησα και στη συνέχεια- ο οποίος γεννήθηκε με οπτική αναπηρία. Κλείσε για λίγο τα μάτια σου και πες μου τι βλέπεις; Αν ακούσεις τον Βαγγέλη που δεν έχει δει ποτέ να περιγράφει την καθημερινότητα του, ίσως να δεις και εσύ τη ζωή με άλλα μάτια. Ο Βαγγέλης Αυγουλάς έχει γεννηθεί τυφλός. Εδώ και 33 χρόνια προσπαθεί να ξεπεράσει τα εμπόδια που του έχει φέρει η οπτική αναπηρία και καθημερινά απαιτείται πολύ παραπάνω δύναμη/προσπάθεια από τον ίδιο για τα αυτονόητα. Πρέπει να πληρώσει τα πρόσθετα έξοδα μετακίνησης, την πρόσθετη γραμματειακή υποστήριξη, που χρειάζεται γιατί, όπως και ο ίδιος επισημαίνει, κινείται σ’ έναν κόσμο για βλέποντες. Από το να συμπληρώσει μία απλή αίτηση μέχρι το να διαβάσει μία τοιχοκολλημένη ανακοίνωση σε μία υπηρεσία η οποία θα τον αποκλείει από το να ενημερωθεί έγκυρα.

«Όλοι γνωρίζουμε ότι ο παραδοσιακός τρόπος γραφής και ανάγνωσης των τυφλών είναι η ανάγλυφη μορφή Braille. Παρ’ όλα αυτά δεν την συναντάμε ούτε στις τιμές και στις ημερομηνίες λήξης των προϊόντων ούτε στα συστατικά ούτε στις παρενέργειες των φαρμάκων, όπου αναγράφεται ανάγλυφα μόνο το όνομα και η ποσότητα. Λείπουν χρήσιμες πληροφορίες και έτσι υπάρχει μία αυξημένη επικινδυνότητα. Ακόμα τα άτομα με προβλήματα όρασης είμαστε εξοικειωμένοι με τις νέες τεχνολογίες. Έχουμε ένα πρόγραμμα ανάγνωσης που ότι δείχνει η οθόνη το ακούμε είτε στα κινητά μας είτε στον υπολογιστή μας φωνητικά. Επομένως θα μπορούσαν πολλές πληροφορίες μέσω ενός QR code να το σκανάρουμε και να ενημερωνόμαστε φωνητικά. Γιατί ο κόσμος στις επαγγελματικές του κάρτες ή σ’ ένα διαφημιστικό φυλλάδιο δεν βάζει το QR έτσι ώστε να έχουμε και εμείς πρόσβαση; Ακόμα ενώ είναι υποχρεωτικό εδώ και κάποια χρόνια οι καφετέριες και τα εστιατόρια να έχουν καταλόγους στην γραφή των τυφλών, δεν το έχουν εφαρμόσει όλοι. Έτσι δεν μπορώ και εγώ ισότιμα να πάω και να ξέρω τις επιλογές που έχω, πόσο κοστίζουν και τι μπορώ να διαλέξω για να παραγγείλω σ’ ένα κατάστημα εστίασης». 

Μιλώντας για το πως αντιμετωπίζει η κοινωνία έναν άνθρωπο με αναπηρία, ο κ. Αυγουλάς εξηγεί:

«Ακόμα υπάρχουν στερεότυπα, τα οποία αναπαράγει η κοινωνία. Όταν κάποιος συναντά ένα ανάπηρο άτομο, το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο νου είναι το τι δεν μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος εξαιτίας της αναπηρίας, ενώ αν υπήρχε η εξοικείωση θα είχαμε την αντίθετη σκέψη γιατί θα είχαμε την αντίθεση εικόνα, το τι μπορεί να κάνει παρά την όποια βλάβη. Τα στερεότυπα αυτά αναπαράγονται ακόμα στο ότι χρησιμοποιούνται μειωτικοί χαρακτηρισμοί βγαλμένοι μέσα από τη ζωή των αναπήρων, όπως για παράδειγμα αν τσακωθούμε στο δρόμο θα πούμε “στραβός είσαι, δεν βλέπεις που πας;” ή “κουφός είσαι, δεν ακούς τι σου λέω τόση ώρα;”. Ακόμα και στον πολιτικό δημόσιο λόγο μιλάνε για αυτιστικά κόμματα καμιά φορά. Έτσι λοιπόν χρησιμοποιείται μία κατάσταση ζωής που είναι η αναπηρία σαν μειωτικός χαρακτηρισμός και αυτό δεν παράγει καθόλου παιδεία και κοινωνική μόρφωση». 

Γι’ αυτό όπως μας περιγράφει «στο “Με Άλλα Μάτια”, στον Μη Κερδοσκοπικό Φορέα έχουμε άδεια από το υπουργείο Παιδείας και εδώ και αρκετά χρόνια υλοποιούμε αφιλοκερδώς ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα στα σχολεία, στο οποίο ανάπηροι ομιλητές συναντάνε παιδιά που δεν έχουν κάποια αναπηρία. Κάνουν έναν ελεύθερο διάλογο, από κοντά βιωματικά, διαδραστικά αλλά και εξ΄ αποστάσεως. Τα παιδιά ρωτούν ελεύθερα οτιδήποτε τους φαίνεται περίεργο και ξένο, απαντάμε σε όλες τις ερωτήσεις, έρχονται σε επαφή είτε από κοντά είτε μέσω διαδραστικών βίντεο με το λευκό μπαστούνι των τυφλών, με τα ανάγλυφα γράμματα μας, με το σκύλο-οδηγητή και έτσι τελειώνοντας αυτή την παρέμβαση έχουμε επενδύσει στους ενεργούς πολίτες που αύριο θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και θα τα φτιάξουν σίγουρα καλύτερα» .Ακόμα το  «Με άλλα μάτια» δίνει θέσεις εργασίας κατά προτεραιότητα σε ανάπηρα άτομα – ιδιαίτερα στα άτομα με οπτική, κινητική και ακουστική βλάβη. 

Ο Βαγγέλης Αυγουλάς πρόσφατα εκλέχθηκε στο ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και έγινε ο πρώτος δικηγόρος με αναπηρία που «κατακτάει» τέτοια θέση.

«Στο μεγαλύτερο επιστημονικό σωματείο της χώρας που είναι το ΔΣΑ πλέον θα έχω την ευκαιρία στο νέο ΔΣ να βάζω στο τραπέζι πιο ενεργά κάποια θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η περιθωριοποίηση και ο αποκλεισμός των ανάπηρων ατόμων. Νομίζω έπρεπε η νομική επιστήμη να έχει κινηθεί πολύ πιο ενεργά σ’ αυτό το κομμάτι όχι μόνο στο κομμάτι των δικηγόρων, αλλά εγώ θα ήθελα μία παραπάνω εξωστρέφεια των ΔΣ της χώρας να παίρνουν θέση, να συμπαρίστανται και να διεκδικούν στο πλευρό των ανάπηρων ατόμων. Είναι μία ευκαιρία πέραν των θεμάτων για προσβασιμότητα των αναπήρων στα δικαστήρια, στις δικαστικές διαδικασίες και τις υπηρεσίες δικαιοσύνης. Έχω ήδη συζητήσει και θα υλοποιηθούν συγκεκριμένες ρεαλιστικές προτάσεις που θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν την καθημερινότητα» Ακόμα όπως δηλώνει πρέπει να ανοίξει ένα θέμα έτσι ώστε να εντοπιστούν και να προστατευτούν άνθρωποι που λόγω πολλαπλής ταυτότητας, υφίστανται πολλαπλές διακρίσεις. Υπάρχουν ΛΟΑΤΚΙ ανάπηρα άτομα που δεν μπορούν να βρουν τον χώρο τους γιατί η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα του κατατάσσει στους αναπήρους και το αναπηρικό κίνημα τους κατατάσσει στους ΛΟΑΤΚΙ. «Όλα αυτά πρέπει να τα δούμε σιγά σιγά, να γίνουμε η φωνή των αδύναμων, όπως επίσης πρέπει να ανοίξει και ένα θέμα για την καθημερινότητα όσων διαβούν στα ιδρύματα και δεν έχουν φωνή να ακουστούν. Πρέπει να κινητοποιηθούμε και είναι στις δικές μου προτεραιότητες» Για το μέλλον ο Βαγγέλης εύχεται οι παρεμβάσεις για την εξοικείωση των μαθητών να θεσμοθετηθούν οργανωμένα σαν σχολικό μάθημα. «Να γίνουμε ακόμα παραπάνω οι ανάπηροι ομιλητές που θα ερχόμαστε σε επαφή με τα παιδιά. Είναι ένα πρόγραμμα που υλοποιούμε με δικά μας εξόδα. Έχω πολλές προσκλήσεις από όλη την Ελλάδα, που δυστυχώς δεν μπορώ να ανταποκριθώ γιατί αυτό απαιτεί δικό μου χρόνο. Μακάρι το κράτος να το δει οργανωμένα όλο αυτό και να γεμίσουν τα σχολεία Παραολυμπιονίκες και ανάπηρους επιστήμονες και γενικά θετικά πρότυπα και να έχουμε ένα οργανωμένο κοινωνικό μάθημα – επιτέλους». 

Πηγή: parallaximag.gr