Μάθε παιδί μου γράμματα

«Το δικό μας το παιδί πρέπει να σπουδάσει. Να μπει σε μια καλή Σχολή. Στο Πανεπιστήμιο. Να μη γίνει σαν το γιο του γείτονα. Να ξεχωρίσει από τα άλλα παιδιά. Να γίνει ας πούμε ένας γιατρός, ένας δικηγόρος, ένας μηχανικός, ένας κοστουμάτος άνθρωπος τέλος πάντων που θα πηγαίνει αφεντικό στη δουλειά του και δε θα ιδρώνει για το μεροκάματο. Όχι… ό,τι κι’ ο,τι. Όχι κανένας… υπαλληλάκος».

Μη χαμογελάτε. Και μη μου πείτε πως δεν τα’χετε ακούσει αυτά. Τις σκέψεις, τους στόχους, τις προδοκίες, τις φιλοδοξίες μιας κλασικής Ελληνικής οικογένειας . Της δικής μας οικογένειας. Είναι κακές; Όχι βέβαια. Είναι εφικτές; Υπό προυποθέσεις, ναι. Είναι ρεαλιστικές; Όχι βέβαια. Γιατί οι προυποθέσεις είναι πολλές, οι συνθήκες αλλάζουν όλο και προς το χειρότερο κι όταν ένας τέτοιος «κοστουμάτος» ψάξει για μεροκάματο, θα διαπιστώσει ότι η κοινωνία και η αγορά εργασίας δεν ψάχνει «κοστουμάτους». Νοσηλευτές ψάχνει. Εξειδικευμένους τεχνίτες ψάχνει. Εργάτες στην καθαριότητα και στις κατασκευές ψάχνει. Και μάλιστα, τις περισσότερες φορές, με «μεροκάματο του τρόμου».

Γιατί αν αύριο – μεθαύριο απεργήσουν ξανά για τα δικαιώματά τους οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα και μας πνίξουν τα σκουπίδια, κανένας «κοστουμάτος» δεν θα πάει να τα μαζέψει.

Κι επίσης μια άλλη διάσταση: ο γιατρός θα τυλίξει και καμιά χιλιάδα σουβλάκια με αντίγραφα του πτυχίου του μέχρι να διοριστεί κάπου , κατά προτίμηση στο δημόσιο ή να στεριώσει σε δικό του ιατρείο και να ξεκινήσει να αμείβεται αξιοπρεπώς (αν γίνει ποτέ αυτό).

Την ίδια ώρα ο περιζήτητος και δυσεύρετος υδραυλικός ή ηλεκτρολόγος, θα σου έρθει μες στη βδομάδα να δει μια μικροβλάβη που όμως θα’χει παραλύσει τη λειτουργία του νοικοκυριού σου και θα σου πάρει ένα εβδομηντάρι για μιαν απλή επίσκεψη, και μάλιστα θα του πεις « χωρίς απόδειξη». Αλλά… υδραυλικό ή ηλεκτρολόγο μες στην οικογένεια δε θέλαμε. Γι αυτό και το πληρώνουμε τώρα!

Επίσης σήμερα, ο καλος επιστήμονας στη χώρα μας, δυστυχώς για όλους μας, σημαίνει και μετανάστης, αφού οι συνομήλικοί μου, οι νέοι μας, βρίσκουν εργασιακό καταφύγιο στο εξωτερικό και εμείς εδώ, πίσω, γερνάμε και ερημώνουμε. Ως πότε άραγε;

Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Όλα τα επαγγέλματα ειδικά στη σημερινή εποχή της κρίσης είναι χρήσιμα, όπως χρήσιμη αλλά αχρησιμοποίητη κατά κύριο λόγο και η συμβουλή των αρχαίων ημών προγόνων «Μάθε Τέχνη κι ας’τηνε».

Το δικό μας το παιδί να μην είναι στο πόδι, στη λάντζα, στο αγώι, κι όποιου άλλου θέλει ας είναι ε; Γι’ αυτό π.χ. αυτή την περίοδο βλέπουμε παιδιά των κλασικών Ελληνικών οικογενειών να πίνουν καφέ στις καφετέριες που τον πληρώνουν απ’ τα λεφτά που δεν έχουν οι δικοί τους, περιμένοντας να αδειάσει καμιά διευθυντική θέση ή καμιά θέση υπαλλήλου γραφείου να μην είναι στην ανεργία. Την ίδια ώρα, μετανάστες που έχουν ανάγκη απ’ το μεροκάματο και έχουν μάθει να ιδρώνουν γι’αυτό , ζουν μαζεύοντας ελιές, και αργότερα πορτοκάλια και λεμόνια ή κουβαλώντας έπιπλα, καθαρίζοντας τζαμαρίες κτιρίων κ.α..

Ελέω κρίσης όμως, θα κάνουμε και την ανάγκη φιλοτιμία και θα ξαναθυμηθούμε πως οι Έλληνες έχουν παράδοση στη ναυτιλία, η Ελληνική γη αν προσεχθεί και καλλιεργηθεί σωστά μπορεί ακόμη και σήμερα να δώσει ανά γεωγραφική περιοχή και τα δικά της πλούτη, και το Ελληνικό πνεύμα, η ψυχή και η ευρηματικότητα μας μπορούν να ξεχρεώσουν όλους τους Ευρωπαίους με σταγόνες απ’το Αιγαίο και όχι ξεπουλώντας όλο το πέλαγος, με αχτίδες απ’τον ήλιο μας και όχι πουλώντας όλη του την ενέργεια σε τεχνοκράτες εξαγωγείς ηλιακής ενέργειας ή κατασκευαστές αιολικών πάρκων. Αν καταλάβεις που ζεις, θα καταλάβεις και πώς μπορείς να ζήσεις.

Και επειδή έχω προσωπικά παραδείγματα στην ευρύτερη οικογένεια μου, μιλώ σ’ εσάς τα αδέλφια και σ’ εσάς τους γονείς να αυτοσυγκρατηθείτε, γιατί αν το παιδί δε θέλει να συνεχίσει τη δουλειά του πατέρα του, δε χάθηκε και ο κόσμος. Αν δε σ’αρέσει μια δουλειά δε θα την κάνεις ποτέ καλά. Και ας σταματήσουμε να τραυματίζουμε την ψυχολογία των εφήβων που «ψάχνονται» επαγγελματικά μπαίνοντας στο Λύκειο με μουρμούρες του στιλ «δε βλέπεις τον αδελφό σου που πρόκοψε να γίνεις σαν κι αυτόν», «άντε να δούμε τι θα κάνεις κι εσύ στη ζωή σου θα καταφέρεις να μπεις σε καμιά Σχολή της προκοπής» .

Υπάρχουν άραγε Σχολές που δεν είναι της προκοπής; Προσέξτε, γιατί αν απαντήσετε «ναι», θα σας γνωρίσω ένα γνωστό μου που σπούδασε ιχθυοκαλλιέργεια στο Μεσολόγγι προβλέποντας σωστά τον καιρό που έπρεπε και απ’ τις χιλιάδες ευρώ εισόδημα του κάθε χρόνο έχει βάλει στην άκρη και μπορεί να επιβιώσει περνώντας δύο οικονομικές κρίσεις σαν τη σημερινή!