Ο Μάνεσης έβαλε το δάχτυλο «επί τον τύπον των ήλων».

Εγώ άνθρωπος των media και της τηλεόρασης δεν είμαι αλλά ζω -και ζω έντονα- σ΄ αυτό το σημερινό περιβάλλον της «δημοσιότητας χωρίς σύνορα» μέσω του meallamatia.gr και του συνεχούς αγώνα μου για τη γνωστοποίηση μιας σκληρής πραγματικότητας για τους ανάπηρους που δεν φτάνει εύκολα στα σπίτια των πολιτών. Γιατί; Γιατί…έτσι. Γιατί τα θέματα αυτά «δεν πουλάνε» και τόσο πολύ. Ή τουλάχιστον αυτό έχει «περάσει» παντού στα Μ.Μ.Ε. χωρίς να ξέρω γιατί και από ποιούς.

Ο γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής της τηλεόρασης Νίκος Μάνεσης άνοιξε το στόμα του και πλημμυρισμένος από οργή, είπε πράγματα που δεν είχαν ποτέ ακουστεί, τόσο ανοιχτά και χωρίς περιστροφές για την τηλεόραση ΑΠΟ την τηλεόραση. Και μου εξήγησε με το δικό του τρόπο, πολλά ανεξήγητα, χωρίς να θίξει τα δικά μου παράπονα, τις δικές μου ευαισθησίες, τις δικές μου ανάγκες.

Δεν έμαθα γιατί ο χώρος της Αναπηρίας δεν προβάλλεται. Αλλά ακούγοντάς τον, κατάλαβα πολλά.

Τι είπε, με λίγα λόγια:

«Είναι ταμπού οι τηλεθεάσεις. Η τηλεθέαση είναι βιβλίο, εργαλείο της δουλειάς μας. Στα νούμερα τηλεθέασης της Κυριακής βρήκα σημεία και τέρατα. Στο δυναμικό κοινό 25-44.. με θηριώδη ποσοστά και κατά χιλιάδες οι τριαντάχρονοι κι οι σαραντάχρονοι έβλεπαν cartoon για τρίχρονα. Η πρωινή ζώνη πετσοκόπηκε. Αλλοιώνεται το δείγμα; Προσβάλλεται; Πλήττεται η αξιοπιστία των μετρήσεων; Μόνο εγώ το είδα 1,5 χρόνο; Σας φαίνεται φυσιολογικό; Το μοντέλο τηλεθέασης δεν λειτουργεί. Το μοντέλο τηλεθέασης που εφαρμόζεται, πνέει τα λοίσθια. Δεν λειτουργεί. Από αυτά τα νούμερα κόπηκαν εκπομπές, άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους και το καλοκαίρι θα χάσουν κι άλλοι. Εάν είναι παραπλανητικά τα νούμερα, παραπλανούμαστε με το πρόγραμμα που σας φτιάχνουμε. Το δυναμικό κοινό φαίνεται να παρακολουθεί Πέππα το Γουρουνάκι. Τους πήρε κανείς τηλέφωνο να τους ρωτήσει τι βλέπουν. Κουράστηκα να το βλέπω 1,5 χρόνο να γίνεται. Δεν δουλεύει το μοντέλο τηλεθέασης. Δημιουργούνται πλασματικά νούμερα.»

Κατάλαβα. Αν ένα πρόγραμμα, ένα θέμα, μια συζήτηση δεν «κάνει νούμερα», κόβεται.

Αλλά τα «νούμερα» ποιος τα φτιάχνει; Και γιατί τα φτιάχνει έτσι; Προς ποια κατεύθυνση; Εάν μια πρωινή ενημερωτική/ψυχαγωγική εκπομπή πετσοκόβεται, ποιοι είναι το περιεχόμενο; Ποιο το κριτήριο; Αν πετσοκόβεται ένα κοινωνικό θέμα, ένα πολιτιστικό θέμα, ένα μουσικό θέμα, ένα τουριστικό θέμα, μια συνέντευξη με ένα καθηγητή, ένα γιατρό, ένα κοινωνιολόγο γιατί δεν «κάνει νούμερα» -και άρα δεν έχει διαφημιστικό χαρακτήρα, τότε τι τύχη έχει ένα θέμα για τη ζωή, την καθημερινότητα, τα προβλήματα, τα «θέλω» και τα «πρέπει» ενός ανάπηρου, όποιος κι αν είναι αυτός; Τι ελπίδα έχουμε εμείς οι ανάπηροι να δούμε να προβάλλονται τα δικά μας θέματα;

Ευχαριστώ κ. Μάνεση. Δεν μιλήσατε για μένα και τα άλυτα προβλήματα ενός αναπήρου στη σημερινή Ελλάδα. Αλλά μού δώσατε να καταλάβω το γιατί δεν «περνάνε» στον κόσμο τα «δικά μας» θέματα.