Skip to content Skip to main navigation Skip to footer

Πώς “βλέπει” ένας τυφλός την Ελλάδα του 2020

ο Βαγγέλης Αυγουλάς

Άρθρο του Βαγγέλη Αυγουλά στο enikos.gr 

15 Οκτώβρη, Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού για τους τυφλούς.

Το λευκό μπαστούνι, είναι παγκοσμίως το τεχνικό βοήθημα το οποίο, μετά από εκπαίδευση, χρησιμοποιούν οι άνθρωποι με πρόβλημα όρασης, ώστε να ανιχνεύουν τα εμπόδια στην πορεία τους και να μπορούν να κινούνται μόνοι, με αυτονομία και ασφάλεια.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 40-45 εκατομμύρια είναι οι ολικά τυφλοί παγκοσμίως σήμερα, ενώ στην Ελλάδα αγγίζουν τους 25.000-30.000. Φανταστείτε πώς μεγαλώνουν οι αριθμοί, αν υπολογίσουμε και τους έχοντες σοβαρές βλάβες στην όραση τους.

Πριν από 32 χρόνια γεννήθηκα τυφλός. Σήμερα, υπογράφω αυτό το άρθρο ως Δικηγόρος με εξειδίκευση στο Αστικό Δίκαιο, ως μέλος της Επιτροπής Κοινωνικής Πολιτικής της ΚΕΔΕ με 10 έτη εμπειρία σαν Δημοτικός Σύμβουλος και Αντιδήμαρχος στο Ίλιον –Δυτική Αθήνα-, ως πρώην Πρόεδρος Ασφαλιστικού Ταμείου (Οίκος Ναύτου) με 3,5 έτη θητείας και ως ενεργός πολίτης σε συλλόγους ΑμεΑ στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Εύκολο; Όχι, καθόλου. Γιατί ζω στην Ελλάδα, όπου τα αυτοκίνητα δικαιούνται να κυκλοφορούν εξίσου στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, ενώ οι πεζοί πουθενά.

Εκεί που οι οδηγοί όδευσης τυφλών, οι ανάγλυφες χαραγμένες στα πεζοδρόμια λωρίδες που με βοηθούν να προσανατολίζομαι όταν τις ακουμπά το λευκό μου μπαστούνι, είναι συχνά κατειλημμένες από σκουπίδια, τραπεζοκαθίσματα και πολλές φορές δεν υπάρχουν καν πεζοδρόμια για να τοποθετηθούν.

Εκεί που έχουμε ψηφίσει τόσους νόμους και ακόμη, ο σκύλος οδηγός τυφλών αντιμετωπίζεται ως απλό κατοικίδιο.

Εκεί που οι ράμπες μπορούν να μην πληρούν προδιαγραφές και οι θέσεις στάθμευσης των ΑμεΑ χρησιμοποιούνται συνήθως από όσους δεν το δικαιούνται.

Και ενώ έχω και την καναδική υπηκοότητα, άρα και δυνατότητα διαφυγής στο εξωτερικό, ακόμη επιμένω Ελλάδα. Γιατί παλεύω και πιστεύω, πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Νιώθω ότι ζω στη χώρα που έχει ως όραμα την κοινωνική ένταξη των ΑμεΑ, αλλά ακόμη είναι πολύ πίσω από τη σύγχρονη εποχή και την κυνηγά ασθμαίνοντας.

Δε θέλω μόνο ένα αναπηρικό επίδομα και το κράτος μου, με φιλανθρωπικό ύφος να μου λέει «πάρτο και βγάλτα πέρα μόνος σου».

Θέλω προσβασιμότητα και ισότιμες ευκαιρίες για να δουλέψω και να αποδείξω τι αξίζω.

Στην εποχή που τα κινητά τηλέφωνα και τα computers των τυφλών «μιλάνε», έχουν δηλαδή ειδικά προγράμματα ανάγνωσης της οθόνης και συναντάμε τυφλούς μέχρι και προγραμματιστές υπολογιστών, η ελληνική πολιτεία αρκείται προβληματισμένη, να καταγράφει την ανεργία των ΑμεΑ στα ύψη.

Με ελπίδα, παρακολουθώ τους τελευταίους μήνες, την προσπάθεια του Υπουργού Επικρατείας κ. Γεραπετρίτη, να κωδικοποιήσει τη διάσπαρτη νομοθεσία που αφορά τα ΑμεΑ, ενώ έθεσε σε δημόσια διαβούλευση και το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την αναπηρία, κατ’ επιταγή και της Διεθνούς σύμβασης του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των ΑμεΑ, την οποία έχει κυρώσει η Ελλάδα.

Παράλληλα, έστω και λόγω κορονοϊού, έχουμε εισέλθει στην ηλεκτρονική εποχή, όπου με ένα click από τον υπολογιστή του σπιτιού μας, εκδίδουμε πιστοποιητικά, κλείνουμε ραντεβού στον ΕΦΚΑ και στους δήμους και λαμβάνουμε στο κινητό μας τη συνταγή γιατρού και το παραπεμπτικό των ιατρικών μας εξετάσεων. Πώς άραγε τα έκαναν όλα αυτά οι ανάπηροι συμπολίτες σας μέχρι χθες;

Βήματα γίνονται. Το κράτος μοιάζει –έστω και με το ζόρι-, να κάνει μια πιο ανθρωποκεντρική στροφή και κάτι πάει να αλλάξει. Προσεύχομαι και ελπίζω αυτά να μην είναι αποσπασματικά, οι αλλαγές να ολοκληρωθούν και να πάψουν οι αυτονόητες μεταρρυθμίσεις κοινωνικής ενσωμάτωσης της διαφορετικότητας, να ταυτίζονται με την έναρξη και λήξη πολιτικών και αυτοδιοικητικών θητειών σε θέσεις διακυβέρνησης. Γιατί το Ελληνικής παραδόσεως «γιοφύρι της Άρτας», δεν έχει πια εφαρμογή σε μια Ευρωπαϊκή χώρα και σε μια σύγχρονη κοινωνία, στη Δύση του 2020.

Πηγή: enikos.gr

0 Comments

There are no comments yet

Leave a comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top